ΣτΕ 4086/2014
 Περιεχόμενα |  Προηγούμενο |  Επόμενο |
|
Αριθμός 4086/2014
Το Συμβούλιο της Επικρατείας
Τμήμα Ε
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 25-09-2013, με την εξής σύνθεση: Ν. Ρόζος, Αντιπρόεδρος, Προεδρεύων, σε αναπλήρωση της Προέδρου του Τμήματος, που είχε κώλυμα, Μ. - Ελ. Κωνσταντινίδου, Μ. Γκορτζολίδου, Σύμβουλοι, Ρ. Γιαννουλάτου, Χρήστος Λιάκουρας, Πάρεδροι. Γραμματέας η Π. Μερτζανάκη.
Για να δικάσει την από 13-06-2008 έφεση:
των: 1. __________, κατοίκου Θεσσαλονίκης (__________, Αμπελόκηποι), 2. __________, κατοίκου Θεσσαλονίκης (__________) και 3. __________, κατοίκου Μελισσίου Γιαννιτσών, οι οποίες παρέστησαν με τον δικηγόρο Πάρι Νιφλή (αριθμός μητρώου 508 Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης), που νομιμοποιήθηκε στην πρώτη επ' ακροατηρίου συζήτηση, κατά των:
1. Υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής και
2. Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας,
οι οποίοι παρέστησαν με τον Παναγιώτη Αθανασούλη, Πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, και κατά της υπ' αριθμόν 1031/2007 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης.
Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως του εισηγητή, Παρέδρου Χρήστου Λιάκουρα.
Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε τον πληρεξούσιο των εκκαλουσών, ο οποίος ανέπτυξε και προφορικά τους προβαλλόμενους λόγους εφέσεως και ζήτησε να γίνει δεκτή η έφεση, τον αντιπρόσωπο της εφεσίβλητης Περιφέρειας και του Υπουργού, ο οποίος ζήτησε την απόρριψή της.
Μετά τη δημόσια συνεδρίαση το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη σε αίθουσα του δικαστηρίου και
Αφού μελέτησε τα σχετικά έγγραφα
Σκέφθηκε κατά το Νόμο
1. Επειδή, για την άσκηση της υπό κρίση έφεσης έχει καταβληθεί το νόμιμο παράβολο (3310641 - 3310643, 3310645, 3310746 - 3310751/ 2008 ειδικά έντυπα παραβόλου).
2. Επειδή, με την έφεση αυτή ζητείται η εξαφάνιση της 1031/2007 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, με την οποία απορρίφθηκε αίτηση ακυρώσεως των ήδη εκκαλουσών κατά α) της 29/ΠΕ/6815/685/2001/2002 πράξης του Νομάρχη Θεσσαλονίκης με την οποία εγκρίθηκε η 7240/2001 πράξη τακτοποίησης και αναλογισμού αποζημίωσης οικοπέδων του Τμήματος Πολεοδομικών Εφαρμογών της Διεύθυνσης Πολεοδομίας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Θεσσαλονίκης και β) της 13516/2003 απόφασης του Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, με την οποία απορρίφθηκε προσφυγή των εκκαλουσών κατά της ανωτέρω πρώτης προσβαλλόμενης πράξης. Με την προαναφερόμενη πράξη τακτοποίησης προσκυρώθηκε σε όμορη προς εκείνη των εκκαλουσών ιδιοκτησία καταργούμενος κοινόχρηστος χώρος που ευρίσκεται επί της οδού Νίκαιας του Δήμου Ευόσμου στο οικοδομικό τετράγωνο 16.
3. Επειδή, στα άρθρα 42-45 του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος που περιελήφθησαν στα άρθρα 300 και επόμενα του Κώδικα Βασικής Πολεοδομικής Νομοθεσίας (από 14-07-1999 προεδρικό διάταγμα (ΦΕΚ 580/Δ/1999)) προβλέπονται οι όροι και οι προϋποθέσεις τακτοποίησης και προσκύρωσης των οικοπέδων. Σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 301:
{Κάθε οικόπεδο του οποίου το μετά την ρυμοτομία υπολειπόμενο τμήμα δεν έχει τουλάχιστον το οριζόμενο από τα άρθρα 243 και 244 εμβαδόν ή έχει μεν τούτο, αλλά στερείται των απαιτούμενων ελάχιστων διαστάσεων, που ορίζονται από τις ίδιες διατάξεις ή, παρ' όλο που, από άποψη εμβαδού και διαστάσεων, είναι άρτιο, δεν έχει όμως την κατάλληλη θέση (στερείται προσώπου σε οδό) η δε τακτοποίησή του και στις δύο τελευταίες περιπτώσεις καθίσταται ανέφικτη, θεωρείται μη οικοδομήσιμο και, αφαιρούμενο αναγκαστικά από τον ιδιοκτήτη, προσκυρώνεται σε κάποιο από τα γειτονικά οικοδομήσιμα οικόπεδα, για να αποτελέσει με αυτά ενιαίο οικόπεδο. 2. Η κατά τα παραπάνω αναγκαστική απαλλοτρίωση και προσκύρωση των μη οικοδομήσιμων οικοπέδων αποκλείεται εφόσον επί τούτων υπάρχουν οικοδομές ....}
Εξ άλλου, ο θεσμός της τακτοποίησης οικοπέδων, που προβλέπεται στις παραπάνω διατάξεις, υπαγορεύεται τόσο από λόγους δημοσίου συμφέροντος όσο και από λόγους αναγόμενους στην προστασία της ακίνητης ιδιοκτησίας, αποσκοπεί δε στην αρτιοποίηση των μη αρτίων οικοπέδων αλλά και στον πλήρη, κατά το δυνατόν, ορθογωνισμό και ευθυγράμμιση των πλευρών τους ώστε να καταστεί δυνατή η ανέγερση σε αυτά αρτίων οικοδομών. Κατά τη διενέργεια της τακτοποίησης παρέχεται στη Διοίκηση ευρεία διακριτική ευχέρεια ως προς τον τρόπο πραγματοποίησης της τακτοποίησης και, ειδικότερα, συγχωρείται η μεταβολή του σχήματος, της θέσης και του μεγέθους των οικοπέδων που τακτοποιούνται, ώστε να καθίσταται εφικτή η πληρέστερη οικοδομική τους εκμετάλλευση, σε συνάρτηση προς τις πολεοδομικές ανάγκες της περιοχής. Η ουσιαστική εκτίμηση των αρμοδίων οργάνων για τον προσφορότερο τρόπο τακτοποίησης δεν είναι ελεγκτή από τον ακυρωτικό δικαστή, ως κρίση τεχνικής φύσης, πρέπει όμως να αιτιολογείται προσηκόντως, με την αναφορά των πραγματικών δεδομένων και των λόγων που οδήγησαν στην προκριθείσα λύση, όταν μάλιστα, κατά τη διοικητική διαδικασία, είχαν υποβληθεί συγκεκριμένοι ισχυρισμοί από τους θιγόμενους ιδιοκτήτες. Πάντως, κατά την άσκηση της διακριτικής της εξουσίας, η Διοίκηση δεν μπορεί να επιλέξει λύση, η οποία θα συνεπάγεται την υπέρμετρη επιβάρυνση μιας ιδιοκτησίας προς όφελος άλλης χωρίς αποχρώντα λόγο (ΣτΕ 906/2005, 1328/2001, 4053/1999 κ.ά.).
4. Επειδή, περαιτέρω, στη διάταξη της παραγράφου 4 του άρθρου 3 του νομοθετικού διατάγματος 690/1948 Περί συμπληρώσεως των περί σχεδίων πόλεων διατάξεων ((ΦΕΚ 133/Α/1948), 302 παράγραφος 4 του Κώδικα Βασικής Πολεοδομικής Νομοθεσίας), σε εφαρμογή της οποίας εκδόθηκε η ανωτέρω νομαρχιακή απόφαση, ορίζονται τα εξής:
{Οι καταργούμενες υπό του σχεδίου ρυμοτομίας παλαιές οδοί και εν γένει κοινόχρηστοι χώροι, διατίθενται εν όλω ή εν μέρει διά προσκυρώσεως έστω και αν το εμβαδόν αυτών έχει το εμβαδόν αρτίου οικοπέδου, πρωτίστως ίνα καταστούν άρτια οικόπεδα μη άρτια και τακτοποιηθούν άρτια τοιαύτα έχοντα όμως ανάγκην προσκυρώσεως. Τούτο αυτό ισχύει και επί των ιδιωτικών οδών μη εγκεκριμένων υπό του σχεδίου ρυμοτομίας, εφ' όσον κατά την κρίσιν της αρμοδίας υπηρεσίας δεν αποκλείεται διά της προσκυρώσεως η επικοινωνία μετά των εγκεκριμένων οδών οικοδομών ανεγερθεισών βάσει αδείας της αρμοδίας Αρχής και συμφώνως προς τους όρους ταύτης ή εξασφαλίζεται η επικοινωνία αυτή κατά προβλεπόμενο υπό των κειμένων διατάξεων τρόπον.}
Κατά την έννοια της διάταξης αυτής οι παλαιές οδοί που καταργούνται από το ρυμοτομικό σχέδιο καθώς επίσης και οι ιδιωτικές οδοί, που είχαν αφεθεί στην κοινή χρήση πριν από το έτος 1924, αλλά καταργήθηκαν από το σχέδιο πόλεως που ακολούθησε, προσκυρώνονται κατά κανόνα στο σύνολό τους στους παρόδιους ιδιοκτήτες άσχετα από τη συνδρομή των προϋποθέσεων των κοινών διατάξεων για την τακτοποίηση, κατά προτίμηση πάντως για να γίνουν άρτια μη άρτια οικόπεδα και να τακτοποιηθούν άρτια οικόπεδα που έχουν ανάγκη τακτοποίησης. Κατ' εξαίρεση μόνο επιτρέπεται η διατήρηση των οδών αυτών στο μέτρο που εξασφαλίζουν την επικοινωνία νομίμων οικοδομών με εγκεκριμένες οδούς. Προϋπόθεση επομένως για την προσκύρωση παλαιάς ιδιωτικής οδού είναι η διαπίστωση της πραγματικής κατάστασης ότι εξυπηρετούσε την κοινή χρήση ανεξαρτήτως των τυχόν εμπραγμάτων δικαιωμάτων σ' αυτήν, τα οποία δεν ασκούν επιρροή στην διοικητική διαδικασία της προσκύρωσης (ΣτΕ 2055/1962, 2826/1993, 4433/1997). Η ύπαρξη τέτοιων δικαιωμάτων, η σχετική για τα οποία κρίση ανήκει, κατά το Σύνταγμα, στα πολιτικά δικαστήρια, δημιουργεί απλώς υποχρέωση αποζημίωσης των ως άνω δικαιούχων (ΣτΕ 3400/1992, 4768/1995, 4433/1997, 1637/1998, 1766/1998 κ.ά.).
5. Επειδή, τέλος, κατά την έννοια των αναφερόμενων στις σκέψεις 3 και 4 διατάξεων, προϋπόθεση εφαρμογής τους είναι ότι οι καθορίζουσες την αρτιότητα (εμβαδόν και διαστάσεις) των οικοπέδων διατάξεις είναι σύμφωνες προς το Σύνταγμα.
6. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτουν τα εξής:
Ύστερα από την από 06-03-2000 αίτηση του __________ συντάχθηκε από το Τμήμα Πολεοδομικών Εφαρμογών της Διεύθυνσης Πολεοδομίας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Θεσσαλονίκης η 7240/15-02-2001 πράξη τακτοποίησης και αναλογισμού αποζημίωσης για οικόπεδο κείμενο επί της οδού Νίκαιας στο οικοδομικό τετράγωνο 16 του Δήμου Ευόσμου. Με την πράξη αυτή προσκυρώθηκε στην ιδιοκτησία του __________, η οποία στο σχετικό διάγραμμα έλαβε τον αριθμό 1, τμήμα επιφάνειας 50,92 m2 της υπ' αριθμόν 3 ιδιοκτησίας, ως καταργούμενος κοινόχρηστος χώρος, κατ' άρθρο 3 παράγραφος 4 του νομοθετικού διατάγματος 690/1948. Ειδικότερα, η υπ' αριθμόν 1 ιδιοκτησία, επιφάνειας 213,46 m2, ήταν άρτια κατά το εμβαδόν, στερείτο όμως του ελάχιστου προσώπου, καθόσον είχε πρόσωπο 1,5 m επί της εγκεκριμένης οδού Νίκαιας και με την προσκύρωση του ανωτέρω τμήματος απέκτησε πρόσωπο επί της αυτής οδού μήκους 7,5 m.
Κατά της ανωτέρω πράξης τακτοποίησης, οι ήδη εκκαλούσες, φερόμενες ως συνιδιοκτήτριες της όμορης προς τον προσκυρωθέντα χώρο υπ' αριθμόν 4 ιδιοκτησίας, επιφάνειας 76,54 m2, υπέβαλαν την από 28-02-2001 ένστασή τους στο Νομάρχη Θεσσαλονίκης υποστηρίζοντας ότι κατά το νόμο 1337/1983 κάθε καταργούμενος κοινόχρηστος χώρος προσκυρώνεται στις εκατέρωθεν ιδιοκτησίες και ότι η επιλεγείσα λύση καθιστά το ακίνητό τους τυφλό, διότι η οικία τους δεν έχει πλέον είσοδο. Η εν λόγω ένσταση απορρίφθηκε με την 29/ΠΕ/6815/685/2001/01-11-2002 απόφαση του Νομάρχη Θεσσαλονίκης εγκριτική της πράξης τακτοποίησης με την αιτιολογία ότι α) το οικόπεδο της υπ' αριθμόν 1 ιδιοκτησίας προηγείτο στην προσκύρωση έναντι του οικοπέδου των εκκαλουσών, το οποίο ναι μεν δεν έχει το ελάχιστο εμβαδόν, πλην θεωρείται οικοδομήσιμο κατά τις εξαιρετικές διατάξεις του άρθρου 25 του νόμου 1337/1983 και β) η ιδιοκτησία των εκκαλουσών έχει πρόσωπο επί της εγκεκριμένης οδού Νίκαιας, το δε κτίσμα τους έχει πρόσβαση στην οδό αυτή μέσω του ακάλυπτου χώρου του οικοπέδου τους. Κατά της πράξης αυτής οι εκκαλούσες άσκησαν προσφυγή, η οποία απορρίφθηκε με τη δεύτερη προσβαλλόμενη πράξη (13516/27-03-2003) του Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας με παρόμοια αιτιολογία.
Ειδικότερα στην ανωτέρω τελευταία πράξη αναγράφεται ότι η επίμαχη πράξη προσκύρωσης εκδόθηκε σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 24 παράγραφος 2 του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού 1985, της παραγράφου 2 του άρθρου 42 του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος και την μέχρι σήμερα διαμορφωθείσα νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, όσον αφορά τον τρόπο τακτοποίησης οικοπέδων.
Εξάλλου, στο 29/ΠΕ/37174/22-09-2005 έγγραφο απόψεων του Τμήματος Πολεοδομικών Εφαρμογών της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Θεσσαλονίκης προς το εκδόν την εκκαλούμενη απόφαση Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι, για να αρτιοποιηθεί η μη άρτια, αλλά οικοδομήσιμη με τις διατάξεις του άρθρου 25 του νόμου 1337/1983 (ΦΕΚ 33/Α/1983), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 27 του νόμου 2742/1999, (ΦΕΚ 207/Α/1999) ιδιοκτησία των ήδη εκκαλουσών θα έπρεπε να προσκυρωθεί σε αυτήν σχεδόν όλος ο καταργούμενος κοινόχρηστος χώρος, γεγονός που θα είχε ως συνέπεια να στερήσει από την ανωτέρω ιδιοκτησία με αριθμό 1, το δικαίωμά της να τακτοποιηθεί αποκτώντας πρόσωπο επί εγκεκριμένης οδού, σύμφωνα με το άρθρο 42 του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος, την παράγραφο 4 του άρθρου 3 του νομοθετικού διατάγματος 690/1948 σε συνδυασμό με την παράγραφο 5 του άρθρου 24 του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού 1985 (ΦΕΚ 210/Α/1985), όπως τροποποιήθηκε με την παράγραφο 3 του άρθρου 6 του νόμου 1772/1988 (ΦΕΚ 91/Α/1988) και αντικαταστάθηκε με την παράγραφο 2 του άρθρου 21 του νόμου 2831/2000 (ΦΕΚ 140/Α/2000).
7. Επειδή, η υπόθεση συζητήθηκε αρχικά στη δικάσιμο της 20-10-2010 επί της οποίας εκδόθηκε η 5215/2012 απόφαση του Δικαστηρίου. Με αυτήν αναβλήθηκε η έκδοση οριστικής απόφασης, προκειμένου, ενόψει των στοιχείων που προέκυψαν, να διευκρινιστεί από τις αρμόδιες πολεοδομικές υπηρεσίες της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και των Δήμων Κορδελιού - Ευόσμου και Παύλου Μελά το πολεοδομικό καθεστώς της επίδικης περιοχής κατά το χρόνο έκδοσης των προσβαλλόμενων με την αίτηση ακυρώσεως πράξεων. Σε συμμόρφωση με την ανωτέρω απόφαση εστάλησαν στο Δικαστήριο το 19475/22-03-2013 έγγραφο του Τμήματος Χωροταξικού Σχεδιασμού και Ρυθμίσεων του Δήμου Κορδελιού-Ευόσμου, το 77546/2771/06-03-2013 έγγραφο του Τμήματος Χωρικού Σχεδιασμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και το ΔΥΔ/3511/27-03-2013 έγγραφο της Διεύθυνσης Πολεοδομίας του Δήμου Κορδελιού - Ευόσμου, από τα οποία προέκυψε ότι, κατά το χρόνο έκδοσης της κρίσιμης 7240/09-02-2001 πράξης τακτοποίησης και αναλογισμού, εφαρμοστέο στην επίδικη περιοχή ήταν το από [ΒΔ] 06-03-1971 βασιλικό διάταγμα (ΦΕΚ 72/Δ/1971), όπως τροποποιήθηκε αρχικά με το από [ΒΔ] 23-05-1972 βασιλικό διάταγμα (ΦΕΚ 171/Δ/1972), και, ακολούθως, με την ΔΠ/ΠΜ/5988/271/1993 απόφαση του Νομάρχη Θεσσαλονίκης Τροποποίηση του εγκεκριμένου ρυμοτομικού σχεδίου Δήμου Σταυρούπολης στα οικοδομικά τετράγωνα 15-16-17-18-19Α και 19 μεταξύ των οδών Παγκρατίου, Ιθάκης, 17 Νοεμβρίου, Νίκης και των ενδιαμέσων παρόδων που τώρα βρίσκεται μέσα στα όρια του Δήμου Ευόσμου νομού Θεσσαλονίκης (ΦΕΚ 908/Δ/1993), τα δε ελάχιστα κατά παρέκκλιση όρια αρτιότητας του επίδικου οικοδομικού τετραγώνου 16 για τα γήπεδα που δημιουργήθηκαν πριν το έτος 1971 είναι πρόσωπο 8 μέτρα και εμβαδόν 120 m2. Συνεπώς, η αναγραφή άλλων νομοθετημάτων τόσο στο σώμα της επίμαχης πράξης τακτοποίησης όσο και στο συνοδευτικό αυτής τοπογραφικό διάγραμμα, οφείλεται σε παραδρομή δεδομένου ότι, πάντως, τα αναγραφόμενα στο εν λόγω τοπογραφικό διάγραμμα ελάχιστα όρια αρτιότητας για το επίδικο οικοδομικό τετράγωνο ταυτίζονται με το ισχύον, κατά το χρόνο έκδοσης των προσβαλλόμενων πράξεων, πολεοδομικό καθεστώς αυτού.
8. Επειδή, προβάλλεται ότι η εκκαλούμενη απόφαση είναι μη νόμιμη καθόσον, αφενός μεν απάντησε εσφαλμένως στο λόγο ακυρώσεως ότι η επιβληθείσα προσκύρωση δεν είναι νόμιμη, διότι η μη άρτια κατά το εμβαδόν ιδιοκτησία τους είχε προτεραιότητα στην προσκύρωση του άρθρου 3 παράγραφος 4 του νομοθετικού διατάγματος 690/1948, έναντι της υπ' αριθμόν 1 ιδιοκτησίας, η οποία είχε πρόσωπο 10 m επί άλλης οδού, της οδού Ιθάκης, αφετέρου δε δεν απάντησε καθόλου στον επιμέρους λόγο ότι η εν λόγω ιδιοκτησία θα μπορούσε να τακτοποιηθεί με την προσκύρωση σε αυτήν τμήματος μόνο του επίδικου κοινόχρηστου χώρου εφόσον, σύμφωνα με το άρθρο 24 παράγραφος 5 εδάφιο β του νόμου 1577/1985, όπως τροποποιήθηκε με τη διάταξη της παραγράφου 2 του άρθρου 21 του νόμου 2831/2000, αρκούσε για να καταστεί οικοδομήσιμο η απόκτηση προσώπου 5 m. Όπως προκύπτει από τα προαναφερόμενα στοιχεία του φακέλου, η Διοίκηση προέβη στην επίδικη προσκύρωση αφού εκτίμησε την υφιστάμενη πραγματική κατάσταση των οικοπέδων της περιοχής και δέχθηκε ότι το υπό τακτοποίηση οικόπεδο, άρτιο κατά το εμβαδόν (213,46 m2) και μη άρτιο κατά το πρόσωπο (1,5 m επί της οδού Νίκαιας), προηγείτο στην προσκύρωση έναντι του οικοπέδου των εκκαλουσών, το οποίο είναι μη άρτιο κατά το εμβαδόν και θεωρείται οικοδομήσιμο κατά τις εξαιρετικές διατάξεις του άρθρου 25 του νόμου 1337/1983. Έκρινε δε, περαιτέρω, ότι το εν λόγω οικόπεδο καθίστατο άρτιο και οικοδομήσιμο με την επίμαχη προσκύρωση, δυνάμει των προαναφερομένων διατάξεων τουάρθρου 42 του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος και της παραγράφου 4 του άρθρου 3 του νομοθετικού διατάγματος 690/1948 σε συνδυασμό με την παράγραφο 5 του άρθρου 24 του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού 1985, όπως τροποποιήθηκε με την παράγραφο 3 του άρθρου 6 του νόμου 1772/1988 και αντικαταστάθηκε με την παράγραφο 2 του άρθρου 21 του νόμου 2831/2000.
Περαιτέρω, και ύστερα από την ένσταση των εκκαλουσών, έκρινε ότι η προτεινόμενη από αυτές λύση της προσκύρωσης του καταργούμενου κοινόχρηστου χώρου στο δικό τους οικόπεδο θα στερούσε το οικόπεδο της υπ' αριθμόν 1 ιδιοκτησίας του ελάχιστου προσώπου επί της οδού Νίκαιας, λαμβανομένου υπόψη ότι η κτήση προσώπου επί της οδού Ιθάκης ήταν ανέφικτη λόγω ύπαρξης κτίσματος μόνιμης μορφής στην υπ' αριθμόν 7 ιδιοκτησία, που καθιστούσε αδύνατη την προσκύρωση τμήματος της ιδιοκτησίας αυτής. Εκτιμώντας τα ανωτέρω πραγματικά δεδομένα, η εκκαλούμενη απόφαση απέρριψε τους σχετικούς λόγους ακυρώσεως κρίνοντας ότι οι προσβαλλόμενες πράξεις νομίμως αιτιολογούνται ενόψει της γενικής ρύθμισης του άρθρου 301 του Κώδικα Βασικής Πολεοδομικής Νομοθεσίας, κατά την οποία τα οικόπεδα που έχουν ελάχιστο εμβαδόν και στερούνται των ελαχίστων διαστάσεων ή είναι μεν άρτια από άποψη εμβαδού και διαστάσεων, και δεν έχουν όμως την κατάλληλη θέση μπορούν να τακτοποιηθούν σε αντίθεση με τα οικόπεδα που δεν έχουν το ελάχιστο εμβαδόν, τα οποία με την επιφύλαξη της παραγράφου 2 του ίδιου άρθρου αφαιρούνται αναγκαστικά από τον ιδιοκτήτη τους και προσκυρώνονται σε κάποιο από τα γειτονικά οικοδομήσιμα οικόπεδα. Η κρίση, όμως, αυτή της εκκαλούμενης απόφασης δεν είναι ορθή. Και τούτο διότι, αν και κατά την έννοια των προαναφερομένων διατάξεων, προηγείται στη σειρά τακτοποίησης η ιδιοκτησία εκείνη, η οποία είναι κατ' αρχήν άρτια κατά εμβαδόν αλλά στερείται κάποιας από τις άλλες διαστάσεις, εν προκειμένω, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου, η τελικώς ωφελούμενη ιδιοκτησία με αριθμό 1, αποκτώντας μετά την επίδικη προσκύρωση πρόσωπο 7.5 m και εμβαδόν 290 m2 καθίσταται άρτια και οικοδομήσιμη βάσει και της διάταξης του άρθρου 24 παράγραφος 5 του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού 1985, όπως τροποποιήθηκε από τη διάταξη της παραγράφου 2 του άρθρου 21 του νόμου 2831/2000, διάταξη όμως, η οποία έχει κριθεί αντισυνταγματική (ΣτΕ 2612/2013 Ολομέλεια). Η δε ιδιοκτησία των ήδη εκκαλουσών θα ήταν, σύμφωνα με τη Διοίκηση, άρτια και οικοδομήσιμη μόνο σύμφωνα με την εξαιρετική διάταξη του άρθρου 25 παράγραφος 2 του νόμου 1337/1983, όπως ισχύει, η οποία, έχει κριθεί, επίσης, αντισυνταγματική (ΣτΕ 173/1998 Ολομέλεια, 2473/2000). Συνεπώς, ενόψει των ανωτέρω, η κρινόμενη έφεση, πρέπει καθ' ερμηνεία του ανωτέρω σχετικού λόγου εφέσεως και τα αναφερόμενα στη σκέψη 5, να γίνει δεκτή, να εξαφανισθεί η εκκαλούμενη απόφαση, να διακρατηθεί η υπόθεση, να δικασθεί η αίτηση ακυρώσεως των ήδη εκκαλουσών και για τον ίδιο λόγο να γίνει δεκτή.
Δια ταύτα
Δέχεται την έφεση.
Εξαφανίζει την 1031/2007 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης.
Διακρατεί την υπόθεση.
Δικάζει την αίτηση ακυρώσεως και την δέχεται.
Ακυρώνει την 29/ΠΕ/6815/685/2001/01-11-2002 πράξη του Νομάρχη Θεσσαλονίκης με την οποία εγκρίθηκε η 7240/15-02-2001 πράξη τακτοποίησης και αναλογισμού αποζημίωσης οικοπέδων του Τμήματος Πολεοδομικών Εφαρμογών της Διεύθυνσης Πολεοδομίας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Θεσσαλονίκης και την 13516/27-03-2003 απόφαση του Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, με την οποία απορρίφθηκε προσφυγή των εκκαλουσών κατά της ανωτέρω πρώτης προσβαλλόμενης πράξης.
Επιβάλλει συμμέτρως σε βάρος του Δημοσίου και της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας τη δικαστική δαπάνη των εκκαλουσών - αιτουσών, η οποία ανέρχεται σε 920 € για τη δίκη ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας και σε 264 € για τη δίκη ενώπιον του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, δηλαδή συνολικά σε 1.184 €.
Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 09-10-2013 και στις 30-06-2014 και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση την 21-11-2014.