ΣτΕ 4610/1986

Αριθμός 4610/1986

Το Συμβούλιο της Επικρατείας

Κατά τα παγίως κριθέντα, εν όψει των διατάξεων των άρθρων 21, 29, 30 και 37 παράγραφος 3 εδάφιο 2 του από 17-07-1923 νομοθετικού διατάγματος περί σχεδίων πόλεων (ΦΕΚ 228/Α/1923), το ρυμοτομικό διάταγμα αποτελεί πράξη κηρύξεως αναγκαστικής απαλλοτριώσεως μόνον των ακινήτων που καταλαμβάνονται από χώρους οριζόμενους ως κοινοχρήστους, όχι δε και των ακινήτων που

καταλαμβάνονται από χώρους τους οποίους το σχέδιο καθορίζει ειδικούς δια την ανέγερση δημοσίων, δημοτικών κ.λ.π. κτιρίων και δια την εκτέλεση έργων κοινής ωφελείας. Διότι δια τα ακίνητα αυτά είναι απαραίτητη η έκδοση ιδιαιτέρας πράξεως καθορίζουσας συγκεκριμένως το έργο και τον φορέα και αποτελούσης την κήρυξη της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως. Όμως και προ της εκδόσεως της πράξεως αναγκαστικής απαλλοτριώσεως των τελευταίων, ο δια του ρυμοτομικού διατάγματος χαρακτηρισμός τούτων ως προοριζομένων δια την ανέγερση ειδικών κτιρίων κλπ επάγεται την απαγόρευση χρησιμοποιήσεώς των δια σκοπόν διάφορον του καθορισθέντος. Ως εκ τούτου, υποβαλλομένης αιτήσεως περί ανεγέρσεως οικοδομής επί τοιούτων ακινήτων, ο προϊστάμενος του πολεοδομικού Γραφείου νομίμως απορρίπτει το σχετικό αίτημα. Και ναι μεν δια του ως άνω καθορισμού επιβάλλεται περιορισμός της οικονομικής εκμεταλλεύσεως των ακινήτων, το βάρος δε τούτο παρατεινόμενο επί χρόνον πέραν του ευλόγου δημιουργεί κατά το Σύνταγμα δια την Διοίκηση την υποχρέωση άρσεως τούτου δι' αποχαρακτηρισμού των οικείων χώρων κατόπιν τροποποιήσεως κατά το σημείο τούτο του ρυμοτομικού σχεδίου η υποχρέωση όμως αυτή της Διοικήσεως δεν ανακύπτει οίκοθεν, αλλά απαιτείται η υποβολή σχετικής αιτήσεως του ιδιοκτήτου εις το προς τούτο αρμόδιο όργανο (παράβαλε ΣτΕ 3587/1978, 3169/1968 κ.ά.). Εν προκειμένω, το αίτημα χορηγήσεως οικοδομικής αδείας που υπέβαλε ο αιτών με την αναφερθείσα αίτησή του απερρίφθη διότι το οικόπεδο ευρίσκεται εντός χώρου χαρακτηριζομένου από το σχέδιο πόλεως Δαυλείας ως χώρου ειδικής χρήσεως (ανεγέρσεως συνεταιριστικών κτιρίων) (βλέπε από [ΒΔ] 24-11-1950 βασιλικό διάταγμα (ΦΕΚ 290/Α/1950), από [ΒΔ] 19-02-1949 βασιλικό διάταγμα (ΦΕΚ 54/Α/1949), από [ΒΔ] 17-09-1947 βασιλικό διάταγμα (ΦΕΚ 214/Α/1947). Η αιτιολογία αυτή είναι, ν όψει των εκτεθέντων, νόμιμη και οι περί του αντιθέτου λόγοι ακυρώσεως είναι απορριπτέοι ως αβάσιμοι. Εξ άλλου, ο λόγος ακυρώσεως, κατά τον οποίο δια της προσβαλλόμενης πράξεως εκδηλώθηκε παρά το Σύνταγμα, άρνηση άρσεως βάρους διατηρηθέντος επί χρόνο πέρα του ευλόγου, είναι απορριπτέος ως στηριζόμενος επί της εσφαλμένης εκδοχής ότι η προς τον προϊστάμενο του πολεοδομικού Γραφείου αίτηση περί χορηγήσεως οικοδομικής αδείας απετέλεσε αίτηση δια την άρση του μνησθέντος βάρους απευθυνόμενη προς το αρμόδιο όργανο.