ΣτΕ 151/2000
 Περιεχόμενα |  Προηγούμενο |  Επόμενο |
|
Αριθμός 151/2000
Το Συμβούλιο της Επικρατείας
Τμήμα Δ
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 30-11-1999 με την εξής σύνθεση: M. Βροντάκης, Αντιπρόεδρος, Πρόεδρος του Δ' Τμήματος, Σ. Χαραλαμπίδης, Φ. Αρναούτογλου, Σύμβουλοι, Ηρακλής Τσακόπουλος, Β. Κίντζιου, Πάρεδροι.
Γραμματέας η Α. Τριάδη, Γραμματέας του Δ' Τμήματος.
Για να δικάσει την από 01-12-1993 αίτηση: του __________, συμβολαιογράφου, αναπήρου πολέμου, κατοίκου Παλαιού Φαλήρου Αττικής, οδός __________, ο οποίος παρέστη με την δικηγόρο Ελένη Αυγερινού - Φαλίδα (Αριθμός Μητρώου 4793), που την διόρισε στο ακροατήριο, κατά του Υπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων, ο οποίος παρέστη με τον Εμμανουήλ Συγγελάκη, Πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.
Με την αίτηση αυτή ο αιτών επιδιώκει να ακυρωθούν:
1) η υπ' αριθμόν 240/1993 αναθεώρηση της 368/1990 οικοδομικής αδείας του Πολεοδομικού Γραφείου Αργυρουπόλεως,
2) το υπ' αριθμόν 29/1993 πρακτικό της Επιτροπής Πολεοδομικού και Αρχιτεκτονικού Ελέγχου Αργυρουπόλεως, περί εγκρίσεως των όψεων της άνω αναθεωρήσεως και
3) κάθε άλλη σχετική πράξη ή παράλειψη της Διοικήσεως.
Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως του Εισηγητή, Συμβούλου Φ. Αρναούτογλου.
Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε την πληρεξούσια του αιτούντος, ο οποίος ανέπτυξε και προφορικά τους προβαλλόμενους λόγους ακυρώσεως και ζήτησε να γίνει δεκτή η αίτηση και τον αντιπρόσωπο του Υπουργού, ο οποίος ζήτησε την απόρριψή της.
Μετά το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη σε αίθουσα του δικαστηρίου και
Αφού μελέτησε τα σχετικά έγγραφα
Σκέφθηκε κατά το Νόμο
1. Επειδή, για την κρινόμενη αίτηση έχουν κατατεθεί τα νόμιμα τέλη (διπλότυπο 8146327/1993 της Δημόσιας Οικονομικής Υπηρεσίας Δικαστικών Εισπράξεων Αθηνών και το παράβολο (ειδικά έντυπα 5103764, 1677306).
2. Επειδή με την αίτηση αυτή ζητείται η ακύρωση της πράξεως 240/1993 του Πολεοδομικού Γραφείου Αργυρουπόλεως και του ενσωματωμένου σ' αυτήν πρακτικού 29/15-07-1993 της οικείας Επιτροπής Πολεοδομικού και Αρχιτεκτονικού Ελέγχου περί αναθεωρήσεως της οικοδομικής αδείας 368/1990. Με την άδεια εκείνη είχε επιτραπεί στους __________ η ανέγερση εννεαώροφης πολυκατοικίας σε οικόπεδο που βρίσκεται στην οδό __________ του Παλαιού Φαλήρου.
3. Επειδή ο αιτών φέρεται ως ιδιοκτήτης διώροφης οικίας επί της οδού __________, σε ακίνητο όμορο εκείνου που αφορά η προσβαλλόμενη.
4. Επειδή από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτουν ειδικότερα τα εξής: με την οικοδομική άδεια 368/1990 είχε, κατά τα αναφερθέντα, επιτραπεί η ανέγερση της νέας οικοδομής, μήκους, κατά το σχετικό τοπογραφικό διάγραμμα, 31,25 m, σε απόσταση 5.7 m από το κοινό όριο με το ακίνητο του αιτούντος. Για τον υπολογισμό της τελευταίας αυτής αποστάσεως είχε θεωρηθεί ότι ο μαντρότοιχος, πλάτους 0,60 m, που αποτελεί το κοινό όριο μεταξύ των δύο ακινήτων, ανήκε στους κυρίους των ομόρων ακινήτων κατά το ήμισυ, ήτοι κατά 0,30 m στον καθένα με αποτέλεσμα την μέτρηση της αποστάσεως των 5,70 μέτρων από το μέσο του. Κατά της οικοδομικής αυτής αδείας ο αιτών άσκησε αίτηση ακυρώσεως. Η αίτηση αυτή, που δεν περιλάμβανε παράπονο σχετικό με την απόσταση Δ του άρθρου 9 του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού 1985 ως προς το κοινό όριο, απορρίφθηκε ως ανομιμοποίητη με την απόφαση 1161/1996 του Συμβουλίου της Επικρατείας. Η αρχική άδεια, η οποία αναθεωρήθηκε με την πράξη 296/1991 του ιδίου Πολεοδομικού Γραφείου για αντιστήριξη παρειών εκσκαφής με προσωρινές αγκυρώσεις κτιρίου, αναθεωρήθηκε στην συνέχεια με την προσβαλλόμενη κατόπιν της υποβολής νέας μελέτης. Κατά το τοπογραφικό διάγραμμα της τελευταίας, ο μαντρότοιχος φέρεται να ανήκει εξ ολοκλήρου στον αιτούντα, με αποτέλεσμα ο υπολογισμός των 5,70 m της αποστάσεως Δ να αρχίζει από σημείο κατά 0,30 m εσώτερο του τοπογραφικού της αρχικής αδείας, και περαιτέρω συνέπεια το μήκος της υπό ανέγερση οικοδομής, μειούμενο έναντι της πλευράς του οικοπέδου που συνιστά το ως άνω όριο, να περιορίζεται κατά 0,30 m, στα 30,95 m αντί των 31,25 m της αρχικής αδείας. Με τα δεδομένα, όμως, αυτά, εφόσον η προσβαλλόμενη αντικατέστησε την αρχική άδεια ως προς τον υπολογισμό της αποστάσεως Δ του άρθρου 9 του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού, ενδεχόμενη ακύρωσή της θα έχει ως αποτέλεσμα την αναβίωση της σχετικής ρυθμίσεως της αρχικής αδείας και την τοποθέτηση της υπό ανέγερση οικοδομής σε θέση δυσμενέστερη για τον αιτούντα απ' ό,τι επέτρεψε η ήδη προσβαλλόμενη.
Επομένως, ο λόγος ακυρώσεως με τον οποίο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη εκδόθηκε κατά παράβαση του άρθρου 9 του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού λόγω μη τηρήσεως της αποστάσεως Δ από το κοινό όριο, πρέπει ν' απορριφθεί προεχόντως για έλλειψη εννόμου συμφέροντος.
5. Επειδή το άρθρο 7 παράγραφος 1 του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού (νόμος 1577/1985) αφού ορίζει, υπό στοιχείο Α, τις επιφάνειες που προσμετρώνται για τον υπολογισμό του συντελεστή δομήσεως, ορίζει, υπό στοιχείο Β, ότι δεν προσμετρώνται:
{α) ...
β) Ένας υπόγειος όροφος επιφάνειας ίσης με εκείνη που καταλαμβάνει το κτίριο προοριζόμενος αποκλειστικά για βοηθητικές χρήσεις, εφόσον η οροφή του σε κανένα σημείο δεν υπερβαίνει το 1,50 m από την οριστική στάθμη του εδάφους και το ύψος του δεν υπερβαίνει τα 3.00 m μετρούμενο μεταξύ του δαπέδου και της οροφής, εκτός αν έχει καθορισθεί μεγαλύτερο ελάχιστο ύψος για τη χρήση του συγκεκριμένου χώρου κατ' εφαρμογή του άρθρου 26. Εφόσον σε κτίριο κατοικίας κατασκευάζονται καταστήματα και κάτω από αυτά αποθήκες στον υπόγειο όροφο, για την εξυπηρέτησή τους, επιτρέπεται η κατασκευή δεύτερου υπόγειου επιφάνειας ίσης με την επιφάνεια των αποθηκών, χωρίς να προσμετρείται στο συντελεστή δόμησης
γ) ...
δ) ...
ε) ...
στ) ...
ζ) ...
η) Οι στεγασμένοι χώροι για τη στάθμευση αυτοκινήτων.}
Εξ άλλου, κατά το άρθρο 1 παράγραφος 1 στοιχείο α του από 03-08-1987 προεδρικού διατάγματος Καθορισμός ειδικών όρων ως προς την δόμηση και διαμόρφωση των χώρων σταθμεύσεως αυτοκινήτων κ.λ.π. (ΦΕΚ 749/Δ/1987), ως στεγασμένος χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων μπορεί να χρησιμοποιηθεί υπόγειος χώρος του κτιρίου.
Κατά το γράμμα και την έννοια των διατάξεων αυτών, δεύτερος υπόγειος όροφος για στάθμευση αυτοκινήτων δεν προσμετράται στον συντελεστή δομήσεως. Εν όψει αυτού, και ανεξαρτήτως του κατά πόσο μπορούν εν προκειμένω να προταθούν παραδεκτώς πλημμέλειες σχετικές με την δημιουργία ενός τέτοιου δευτέρου υπογείου ορόφου στην υπό ανέγερση οικοδομή δεδομένου ότι σχετική ρύθμιση περιείχε και η αρχική γι' αυτήν άδεια (βλέπε σχετικό λόγο στην, κατά τα αναφερθέντα, απορριφθείσα προηγούμενη αίτηση ακυρώσεως του αιτούντος), ο λόγος ακυρώσεως με τον οποίο, χωρίς την επίκληση συγκεκριμένης βλάβης του αιτούντος, προβάλλεται υπέρβαση του συντελεστή δομήσεως ως εκ του ότι με την προσβαλλόμενη επετράπη η ανέγερση δευτέρου υπογείου ορόφου για την στάθμευση αυτοκινήτων χωρίς να συντρέχουν οι απαραίτητες, κατά τον αιτούντα, προϋποθέσεις των άρθρων 7 παράγραφος 1Β στοιχείο β του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού, καθώς και παρόλο ότι οι θέσεις σταθμεύσεως δεν έχουν τις νόμιμες διαστάσεις, πρέπει ν' απορριφθεί για έλλειψη εννόμου συμφέροντος.
6. Επειδή, μετά την άσκηση της κρινομένης αιτήσεως και κατόπιν του σήματος 3211/177/1996 της Πολεοδομίας Αργυρουπόλεως περί διακοπής των οικοδομικών εργασιών της υπό ανέγερση οικοδομής ύστερα από την διαπίστωση, όπως προβάλλεται και στην κρινόμενη αίτηση, ότι ο πρώτος υπόγειος χώρος σταθμεύσεως υπολείπεται του απαιτουμένου 40% της καλύψεως του κτιρίου, εκδόθηκε σχετική τροποποιητική πράξη 72/1996 περί αναθεωρήσεως της οικοδομικής αδείας, οι δε οικοδομικές εργασίες συνεχίσθηκαν αργότερα, με το σήμα 4534/229/1996 της ιδίας υπηρεσίας. Εν όψει της τροποποιήσεως αυτής, έπαυσε πλέον να ισχύει, κατά το ανάλογο μέρος, η προσβαλλόμενη πράξη, με αποτέλεσμα η δίκη να πρέπει, κατά το μέρος αυτό, να κηρυχθεί, σύμφωνα με το άρθρο 32 παράγραφος 2 του προεδρικού διατάγματος 18/1989, καταργημένη εφόσον ο αιτών δεν επικαλείται ιδιαίτερο έννομο συμφέρον για την συνέχισή της.
7. Επειδή, συνεπώς, η δίκη πρέπει να κηρυχθεί καταργημένη κατά το τελευταίο αυτό μέρος, η δε κρινόμενη αίτηση πρέπει να απορριφθεί κατά τα λοιπά.
Δια ταύτα
Κηρύσσει καταργημένη την δίκη, κατά το μέρος που αναφέρεται στο αιτιολογικό.
Απορρίπτει την κρινόμενη αίτηση κατά τα λοιπά.
Διατάσσει την απόδοση του παραβόλου.
Επιβάλλει στον αιτούντα να καταβάλει στο Δημόσιο το ποσό των δέκα τεσσάρων χιλιάδων δραχμών ως δικαστική δαπάνη.
Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 06-12-1999 και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση στις 18-01-2000.