ΣτΕ 107/1991
 Περιεχόμενα |  Προηγούμενο |  Επόμενο |
|
Αριθμός 106/1991
Το Συμβούλιο της Επικρατείας
Ολομέλεια
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 17-11-1989, με την εξής σύνθεση: Β. Μποτόπουλος, Πρόεδρος, Φ. Κατζούρος, Π. Αθανασοπούλου, Τ. Κούνδουρος, Γ. Γραίγος, Κ. Γ. Χαλαζωνίτης, Λ. Οικονόμου, Γ. Δεληγιάννης, Α. Τσαμπάση, Π. Ζ. Φλώρος, Θ. Χατζηπαύλου, Φ. Στεργιόπουλος, Ν. Ντούβας, Σύμβουλοι, Π. Ν. Φλώρος, Δ. Πετρούλιας, Πάρεδροι. Γραμματέας ο Φ. Καμπάνης.
Για να δικάσει την από 28-04-1987 αίτηση, η οποία παραπέμφθηκε στην Ολομέλεια του Δικαστηρίου κατόπιν της 1729/1989 αποφάσεως του Α' Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, για να επιλύσει τα εις την απόφαση αυτή αναφερόμενα ζητήματα, Των:
1) __________, ..., 5 __________, κατοίκων Στεφάνης Θηβών, οι οποίοι παρέστησαν με τον δικηγόρο Αναστάσιο Παπαδημητρίου (αριθμός μητρώου 1280/89), που τον διόρισαν στο ακροατήριο, κατά των:
1. Υπουργού Γεωργίας, ο οποίος παρέστη με τον Κ. Παπακώστα, Νομικό Σύμβουλο του Κράτους και
2. Υπουργού Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας, ο οποίος παρέστη με τον Ν. Μαυρίκα, Πάρεδρο της Διοικήσεως και
κατά του παρεμβαίνοντος __________, κατοίκου Αθηνών (οδός __________), ο οποίος παρέστη με τον δικηγόρο Ηλία Ζαχαβιόλο (αριθμός μητρώου 3107/89), που τον διόρισε με πληρεξούσιο.
Με την αίτηση αυτή οι αιτούντες επιδιώκουν να ακυρωθούν:
1. η 690/1987 και
2. η 1753/1987 αποφάσεις του Νομάρχου Βοιωτίας και
κάθε άλλη συναφής πράξη ή παράλειψη της Διοικήσεως.
Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως του Εισηγητή, Συμβούλου Φ. Κατζούρου.
Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε τον πληρεξούσιο των αιτούντων, ο οποίος ανέπτυξε και προφορικά τους προβαλλόμενους λόγους ακυρώσεως και ζήτησε να γίνει δεκτή η αίτηση, τον πληρεξούσιο του παρεμβαίνοντος και τους αντιπροσώπους των Υπουργών, οι οποίοι ζήτησαν την απόρριψή της.
Μετά τη δημόσια συνεδρίαση, το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη και,
Αφού μελέτησε τα σχετικά έγγραφα
Σκέφθηκε κατά το νόμο
1. Επειδή δια την υπό κρίσιν αίτηση κατεβλήθησαν τα νόμιμα τέλη και παράβολον, κατά το υπ' αριθμόν 3033071 του έτους 1987 γραμμάτιον του Ταμείου Δικαστικών Εισπράξεων Αθηνών και το υπ' αριθμόν 242064 και 542976 ειδικό γραμμάτια παραβόλου.
2. Επειδή δια της υπό κρίσιν αιτήσεως, παραπεμφθείσας προς εκδίκαση εις την Ολομέλεια δια της υπ' αριθμόν 1729/1989 αποφάσεως του Α' Τμήματος κατά το άρθρον 14 παράγραφος 2)β του νομοθετικού διατάγματος [Ν] 170/1977 ως αντικαταστάθηκε δια του άρθρου 16 του νόμου [Ν] 702/1977 (άρθρο 14 παράγραφος 2)β του προεδρικού διατάγματος 18/1989) λόγω της μείζονος σπουδαιότητος και γενικότερης σημασίας της υποθέσεως, οι αιτούντες, φερόμενοι ως κάτοικοι Στεφάνης Θηβών, διώκουν την ακύρωση των υπ' αριθμόν 1753/1986 από 28-01-1987 και 690/1987 από 20-03-1987 αποφάσεων της Νομάρχου Βοιωτίας, εκδοθεισών μετά την υπ' αριθμόν 3277/1986 ακυρωτική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Δια της πρώτης των προσβαλλόμενων ενεκρίθη εκ νέου η υπό του Νικολάου Παπαθανασίου εκμετάλλευσις λατομείου αδρανών υλικών επί δημοσίας δασικής εκτάσεως συνολικής επιφανείας 217,790 στρεμμάτων εις θέσιν Βαρυκό-Κοκκίνη της Κοινότητας Στεφάνης Βοιωτίας, δια δε της δευτέρας ενεκρίθησαν τα πρακτικά της από 26-01-1983 δημοπρασίας εκμισθώσεως του ως άνω λατομείου επ' ονόματι του αυτού Νικολάου Ι. Παπαθανασίου, τελευταίου πλειοδότη κατά την σχετική δημοπρασία.
3. Επειδή, κατά το άρθρο 1 παράγραφος 1 του προεδρικού διατάγματος [ΠΔ] 309/1986 (ΦΕΚ 136/Α/1986), εις το Α' Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας υπάγεται η εκδίκησις, υπό την επιφύλαξη των προβλεπουσών την άσκηση ουσιαστικών ενδίκων μέσων διατάξεων, αιτήσεων ακυρώσεως κατ' εφαρμογήν της νομοθεσίας (περίπτωση ζ') περί μεταλλείων και λατομείων. Εν προκειμένω, εκ των προσβαλλόμενων πράξεων, η μεν χρονικώς προηγουμένη, ήτοι η υπ' αριθμόν 1753/1986 από 28-01-1987 απόφασις της Νομάρχου Βοιωτίας περί εγκρίσεως της υπό του ανωτέρω εκμεταλλεύσεως λατομείου αδρανών υλικών, εξεδόθη κατ' επίκληση των άρθρων 45 και 57 του νόμου 998/1979 περί προστασίας των δασών και δασικών εκτάσεων της χώρας, (ΦΕΚ 287/Α/1979), εκ των διατάξεων όμως τούτων η δευτέρα, η οποία αποτελεί το κύριον έρεισμα της αποφάσεως ταύτης, τάσσει τις προϋποθέσεις τις απαιτούμενες δια την έγκριση μεταλλευτικών και λατομικών εργασιών εντός δασών και δασικών εκτάσεων και ως εκ τούτου, παρά το ότι περιλαμβάνεται εις νόμον περί προστασίας των δασών, εμπίπτει εις την νομοθεσία περί μεταλλείων και λατομείων. Η ετέρα των προσβαλλόμενων πράξεων, ήτοι η υπ' αριθμόν 690/1987 από 20-03-1987 απόφασις της αυτής Νομάρχου, εξεδόθη κατ' επίκληση των διατάξεων του νόμου [Ν] 386/1976 περί εκμεταλλεύσεως λατομείων αδρανών υλικών κ.λ.π. (ΦΕΚ 188/Α/1976), του νόμου 669/1977 περί εκμεταλλεύσεως λατομείων (ΦΕΚ 241/Α/1977) και του προεδρικού διατάγματος [ΠΔ] 598/1978 περί εκμισθώσεως λατομείων αδρανών υλικών (ΦΕΚ 126/Α/1978), ήτοι ομοίως κατ' επίκληση διατάξεων της νομοθεσίας περί μεταλλείων και λατομείων. Όθεν νομίμως η υπόθεσις αυτή εισήχθη εις το Α' Τμήμα, το οποίον ακολούθως παρέπεμψε ταύτη προς εκδίκαση ενώπιον της Ολομέλειας, αν και, κατά την γνώμη ενός μετ' αποφασιστικής ψήφου μέλους του Συμβουλίου της Επικρατείας, προς το οποίον συντάχθηκε εις των παρέδρων, οι διατάξεις κατ' επίκληση των οποίων εξεδόθη η χρονικώς πρώτη των προσβαλλόμενων πράξεων αποβλέπουν προεχόντως εις την προστασία των δασών και συνεπώς, εν όψει και των άρθρων 14 παράγραφος 7 του νομοθετικού διατάγματος [Ν] 170/1973, ως αντικαταστάθηκε, και 4 του προεδρικού διατάγματος [ΠΔ] 309/1986, η υπόθεσις ανήκε εις την αρμοδιότητα του Δ' Τμήματος.
4. Επειδή οι αιτούντες έχουν εν πάση περιπτώσει έννομο συμφέρον προς άσκηση της υπό κρίσιν αιτήσεως διότι εκ των στοιχείων του φακέλου φέρονται ως αξιούντες δικαίωμα κυριότητος επί της περί ης ανωτέρω εκτάσεως ως και δικαίωμα ρητινοσυλλογής εκ των ευρισκομένων εις την έκταση ταύτη πευκόδεντρων, ανεξαρτήτως του εάν είναι και κάτοικοι της περιοχής ταύτης, και ως εκ τούτου έχουν εύλογον ενδιαφέρον να ματαιώσουν την δημιουργίαν του λατομείου η οποία θα επιφέρει ουσιώδη μεταβολή επί της εκτάσεως ταύτης. Άλλωστε και δια της μνησθείσης υπ' αριθμόν 3277/1986 αποφάσεως του Συμβουλίου της Επικρατείας εγένετο δεκτό ότι οι αιτούντες έχουν έννομο συμφέρον προς επιδίωξη της ακυρώσεως των προηγηθεισών ομοίων πράξεων της Διοικήσεως, και ναι μεν δια της αποφάσεως ταύτης εγένετο επίσης δεκτό ότι, προ της εκδόσεως της τότε προσβληθείσης υπ' αριθμόν 983/08-10-1984 εγκριτικής αποφάσεως της Νομάρχου Βοιωτίας, το Δημόσιον ερεύνησε επαρκώς τα επί της ανωτέρω εκτάσεως δικαιώματα αυτού, κατόπιν δεν τούτου απερρίφθη ο περί του αντιθέτου ισχυρισμός των αιτούντων, δεν εκρίθη όμως και μάλιστα μετά δυνάμεως δεδικασμένου ότι το Δημόσιον κέκτηται όντως δικαίωμα κυριότητος επί της εκτάσεως ταύτης, κατ' αποκλεισμό των αιτούντων. Δεδομένου δ' ότι αυτοί, ως τρίτοι θιγόμενοι εκ των προσβαλλόμενων πράξεων υπό των οποίων παρέχεται δικαίωμα ασκήσεως λατομίας εις τον ρηθέντα __________ επί εκτάσεως επί της οποίας αξιώνουν τα ως άνω ίδια αυτών δικαιώματα, νομιμοποιούνται προς άσκηση κατά των πράξεων τούτων αιτήσεως ακυρώσεως, παραδεκτώς ομοδικούντες εφ' όσον προβάλλουν λόγους στηριζόμενους εις την αυτήν ιστορική και νομική αιτία, οι δε προσβαλλόμενες πράξεις, ως συναφείς, παραδεκτώς προσβάλλονται δια του αυτού δικογράφου, η υπό κρίσιν αίτησις, εμπροθέσμως και νομοτύπως ασκηθείσα, είναι τύποις δεκτή.
5. Επειδή ο ρηθείς __________ παραδεκτώς παρεμβαίνει προς διατήρηση της ισχύος των προσβαλλόμενων πράξεων έχων πρόδηλο προς τούτο έννομο συμφέρον.
6. Επειδή, ναι μεν η μετά την υπό του Συμβουλίου της Επικρατείας ακύρωση διοικητικής πράξεως εκδιδομένη υπό της διοικήσεως νέα πράξις ανάγεται εις τον χρόνον εκδόσεως της ακυρωθείσης πράξεως, διεπόμενη από του κατά τον χρόνον εκείνον υφισταμένου νομικού και πραγματικού καθεστώτος, ως εκ της υποχρεώσεως την οποίαν υπέχει η διοίκησις να σεβασθεί το δεδικασμένον εκ της ακυρωτικής αποφάσεως και να συμμορφωθεί προς αυτήν, κατά τα εις τα άρθρα 95 παράγραφος 5 του Συντάγματος και 50 παράγραφος 2 και 3 του νομοθετικού διατάγματος [Ν] 170/1973, ως τροποποιήθηκε δια του άρθρου 30 του νόμου [Ν] 702/1977 (άρθρο 50 παράγραφος 2 και 3 του προεδρικού διατάγματος 18/1989) οριζόμενα, πλην εκ της τοιαύτης δεσμεύσεως της διοικήσεως δεν δημιουργείται εις την νομοθετική εξουσία κώλυμα, όπως δια γενικών διατάξεων προβαίνει δια τον εφεξής χρόνον εις ρυθμίσεις που καταλαμβάνουν και τις συνεπεία ακυρωτικής αποφάσεως εκκρεμείς ενώπιον της διοικήσεως υποθέσεις και, συνεπώς, εις τοιαύτας περιπτώσεις εφαρμοστέο είναι το κατά τον χρόνον εκδόσεως της μετά την ακυρωτική απόφαση εκδιδομένης νέας διοικητικής πράξεως ισχύον νομοθετικό καθεστώς, οσάκις το νεώτερον νομοθέτημα είναι αναδρομικής ισχύος ή προκύπτει εξ αυτού ότι ο νομοθέτης δεν ανέχεται εφεξής την εφαρμογήν των παλαιών διατάξεων.
7. Επειδή οι δια της υπ' αριθμόν 3277/1986 αποφάσεως του Β' Τμήματος ακυρωθείσα υπ' αριθμόν 614/28-01-1983 και 983/08-10-1984 αποφάσεις της Νομάρχου Βοιωτίας, είχαν εκδοθεί η μεν πρώτη, δια της οποίας ενεκρίθησαν τα πρακτικά της από 26-01-1983 δημοπρασίας προς εκμίσθωση δημοσίου λατομείου αδρανών υλικών κατακυρωθείσα υπέρ του παρεμβαίνοντος, κατ' επίκληση των νόμων [Ν] 386/1976 και 669/1977 και του προεδρικού διατάγματος [ΠΔ] 598/1978, η δε δευτέρα δια της οποίας ενεκρίθη η υπό του αυτού παρεμβαίνοντος εκμετάλλευσις του λατομείου τούτου, κατ' επίκληση των άρθρων 45 και 57 του νόμου 998/1979. Μετά όμως τα νομοθετήματα ταύτα και προ της εκδόσεως των ήδη προσβαλλόμενων πράξεων δημοσιεύθηκε ο νόμος 1428/1984 (ΦΕΚ 43/Α/1984) ρυθμίζων τα της εκμεταλλεύσεως λατομείων αδρανών υλικών, ο οποίος προβλέπει εις μεν το άρθρο 3 ότι οι λατομικές περιοχές της περιφέρειας εκάστου νομού καθορίζονται δι' αποφάσεως του οικείου νομάρχου εκδιδομένης μετά σύμφωνον γνώμη ειδικής επιτροπής και αιτιολογημένη γνώμη του Νομαρχιακού Συμβουλίου, δημοσιευομένης δε εις την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και ότι δια την εκμετάλλευση των δημοσίων λατομείων αδρανών υλικών των ευρισκομένων εντός των περιοχών τούτων δεν απαιτείται άδεια εκμεταλλεύσεως (παράγραφος 1), ότι κατά την πρώτην εφαρμογήν του νόμου τούτου ο καθορισμός των λατομικών περιοχών ολοκληρώνεται εντός έτους από της ενάρξεως της ισχύος του νόμου τούτου, ήτοι κατά το άρθρο 37, από της δημοσιεύσεως αυτού εις την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, και ότι η προθεσμία αυτή δύναται να παραταθεί επί εν έτος δι' αποφάσεως του Υπουργού Ενεργείας και Φυσικών Πόρων (παράγραφος 2) ότι, εάν εις τον νομό δεν υπάρχουν κατάλληλες δημόσιες εκτάσεις προς δημιουργίαν λατομικών περιοχών, υπάρχει όμως κατάλληλος ιδιωτική, δημοτική ή κοινοτική, δύναται ο νομάρχης κατά την εκεί διαδικασίαν να χαρακτηρίσει την έκταση ως λατομική και να χορηγήσει αδείας εκμεταλλεύσεως (παράγραφος 6), εις το άρθρο 5 παράγραφος 1 ότι η εκμίσθωσις των λατομείων αδρανών υλικών τα οποία ανήκουν εις το δημόσιον γίνεται υπό του νομάρχου αποκλειστικώς κατόπιν πλειοδοτικής δημοπρασίας, εις δε το άρθρο 8 ότι η εκμετάλλευσις λατομείων αδρανών υλικών εις όλην την χώραν επιτρέπεται μόνον εντός των λατομικών περιοχών των καθοριζομένων εις το άρθρο 3 (παράγραφος 1) πλην ειδικών εξαιρέσεων καθοριζομένων εις τις παράγραφος 2 και 3 του άρθρου τούτου. Περαιτέρω δια του άρθρου 10 επιβάλλεται απαγόρευσις της εκμισθώσεως των δημοσίων λατομείων, εάν υφίστανται οι κατά την διάταξη ταύτη κίνδυνοι, δια του άρθρου 10 χαρακτηρίζεται η εκμετάλλευσις των λατομείων των ευρισκομένων εντός των λατομικών περιοχών ως δημοσίας ωφελείας, δια του άρθρου 31 ορίζεται ότι οι διατάξεις του νόμου τούτου εφαρμόζονται και κατά την διαδικασίαν συνάψεως της συμβάσεως της μισθώσεως δημοσίων, δημοτικών και κοινοτικών λατομείων, εάν μέχρι της ενάρξεως της ισχύος αυτού είχε διενεργηθεί η σχετική δημοπρασία και είχε κατακυρωθεί το αποτέλεσμα αυτής (παράγραφος 1) και ότι δημοπρασίες οι οποίες είχαν προκηρυχθεί δια την μίσθωση δημοσίων, δημοτικών και κοινοτικών λατομείων και δεν είχαν ολοκληρωθεί μέχρι της ενάρξεως της ισχύος αυτού καταργούνται (παράγραφος 2), δια του άρθρου 32 ορίζεται ότι οι κατά την έναρξη της ισχύος του νόμου εκκρεμείς αιτήσεις οι μεν αφορώσες εις την απ' ευθείας εκμίσθωση δημοσίας λατομικής εκτάσεως είναι ισχυρές διεπόμενες υπό του νέου νόμου, οι δε αφορώσες εις την παροχή αδείας εκμεταλλεύσεως θεωρούνται ως μηδέποτε υποβληθείσες, δια του άρθρου 33 ρυθμίζονται τα της συνεχίσεως λειτουργίας των επί τη βάσει αδείας υφισταμένων λατομείων, δια δε του άρθρου 34 καταργήθηκε η παρασχεθείσα υπό της παραγράφου 2 του άρθρου 5 του νόμου [Ν] 386/1976 δυνατότης διατηρήσεως εν λειτουργία επί μίαν τετραετία λατομείων μετά την απόρριψη της τότε προβλεπομένης αιτήσεως προς παροχή αδείας εκμεταλλεύσεως αυτών. Εξ ετέρου δια της υπ' αριθμόν ΣΚΑΠ/1212/1986 αποφάσεως της Νομάρχου Βοιωτίας (ΦΕΚ 119/Β/1986) καθορίσθηκαν, κατά το άρθρο 3 του ανωτέρω νόμου, ορισμένες περιοχές του Νομού Βοιωτίας ως λατομικές.
8. Επειδή δια του νεωτέρου τούτου νόμου 1428/1984 εγένετο μια πλήρης, ουσιωδώς από των μέχρι τότε ισχυόντων αποκλίνουσα ρύθμισις του όλου θέματος της εκμεταλλεύσεως των λατομείων αδρανών υλικών ιδίως δια της προβλέψεως του υποχρεωτικού εντός συντόμου προθεσμίας καθορισμού των λατομικών περιοχών οι οποίες μάλιστα δέον να επιλέγονται μεταξύ των δημοσίων εκτάσεων, μόνον δ' εξαιρετικώς μεταξύ των ιδιωτικών, δημοτικών και κοινοτικών, και του περιορισμού της δημιουργίας των λατομείων εντός των λατομικών περιοχών, ενώ η δημιουργία λατομείων εκτός των περιοχών τούτων συγχωρείται κατ' εξαίρεση και υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Εκ τούτων παρέπεται ότι οι διατάξεις του νεωτέρου τούτου νόμου, θεσπισθείσες προς εκπλήρωση της εκ του άρθρου 24 του Συντάγματος υποχρεώσεως προς προστασία του φυσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος, καταλαμβάνουν και πάσας τις συνεπεία ακυρώσεως υπό του Συμβουλίου της Επικρατείας πράξεων εκδοθεισών επί τη βάσει του προϊσχύσαντος νομοθετικού καθεστώτος που κατέστησαν εκ νέου εκκρεμείς ενώπιον της διοικήσεως υποθέσεις, αφορώσες εις την παροχή αδείας εκμεταλλεύσεως λατομείου, διότι εκ των εν γένει ρυθμίσεων του νόμου 1428/1984, του επιδιωκομένου υπό τούτου σκοπού και της θεσπίσεως ειδικών μεταβατικών διατάξεων αποβλεπουσών εις την το δυνατόν ταχύτερη προσαρμογή της ασκήσεως της λατομίας προς το νέον νομοθετικό καθεστώς αυτής, καθίσταται προφανές ότι ο νομοθέτης δεν ανέχεται πλέον την εφαρμογήν των προ του νόμου τούτου διατάξεων ως προς την παροχή αδείας εκμεταλλεύσεως λατομείων.
9. Επειδή, εν προκειμένω, η πρώτη χρονικώς των προσβαλλόμενων πράξεων υπ' αριθμόν 1753/1986 απόφασις της Νομάρχου Βοιωτίας περί εγκρίσεως της εκμεταλλεύσεως υπό του παρεμβαίνοντος λατομείου αδρανών υλικών συνολικής επιφανείας 217.790 στρεμμάτων δημοσίας δασικής εκτάσεως, εκδοθείσα μετά την υπ' αριθμόν 3277/1986 ακυρωτική απόφαση του Β' Τμήματος κατ' επίκληση των προ του νόμου 1428/1984 διατάξεων των άρθρων 45 και 57 του νόμου 998/1979 χωρίς να ληφθούν υπόψη υπό της διοικήσεως οι διατάξεις του νεωτέρου νόμου 1428/1984, ιδίως δε χωρίς να κριθή εάν συντρέχουν οι υπό του νόμου τούτου τασσόμενοι προϋποθέσεις προς έγκριση εκμεταλλεύσεως λατομείου επί δημοσίας εκτάσεως ή προς εφαρμογήν των υπό του αυτού νόμου προβλεπομένων εξαιρέσεων, (γενομένης μόνον μνείας ότι οι διατάξεις του νόμου τούτου δεν επιτρέπουν την απαλλοτρίωση ιδιωτικών εκτάσεων προς δημιουργίαν λατομείων), καθίσταται ακυρωτέα δια τον λόγον τούτον, εξεταζόμενο αυτεπαγγέλτως εφ' όσον αφορά εις το νόμιμο έρεισμα της πράξεως ταύτης, κατ' ακολουθίαν δε της ακυρώσεως της ανωτέρω πράξεως ακυρωτέα τυγχάνει και η ετέρα των προσβαλλόμενων πράξεων, υπ' αριθμόν 690/1987 απόφασις της αυτής Νομάρχου περί επανέγκρισης, μετά την ακύρωση δια της υπ' αριθμόν 3277/1986 αποφάσεως του Β' Τμήματος της προηγηθείσης όμοιας υπ' αριθμόν 614/1983 αποφάσεως της Νομάρχου ταύτης, των πρακτικών της από 26-01-1983 δημοπρασίας εκμισθώσεως του ανωτέρω λατομείου, δεδομένου ότι η εκμίσθωσις του χώρου τούτου προϋποθέτει το έγκυρο της αδείας προς εκμετάλλευση λατομείου εντός αυτού, της παρασχεθείσης δια της κριθείσης ανωτέρω ως ακυρωτέας υπ' αριθμόν 1735/1986 αποφάσεως της Νομάρχου Βοιωτίας, περιττή δε κατόπιν τούτου αποβαίνει η εξέτασις των λοιπών λόγων ακυρώσεως.
10. Επειδή, μετά την αποδοχή της υπό κρίσιν αιτήσεως, δέον να απορριφθεί η ασκηθείσα παρέμβασις, τα δε εκ δραχμών 42.000 έξοδα των αιτούντων δια την σύνταξιν του δικογράφου της αιτήσεως ταύτης και την παράσταση αυτών ενώπιον του Α' Τμήματος και της Ολομέλειας δέον να επιβληθούν εις το Ελληνικό Δημόσιον και τον παρεμβαίνοντα εξ ημισείας.
Δια ταύτα
Δέχεται την υπό κρίσιν αίτηση.
Ακυρώνει τις υπ' αριθμόν 1753/1986 και 690/1987 αποφάσεις της Νομάρχου Βοιωτίας.
Απορρίπτει την παρέμβαση.
Διατάσσει την απόδοση του παραβόλου και Επιβάλλει την εκ δραχμών 42.000 δικαστική δαπάνη των αιτούντων εις το Ελληνικό Δημόσιο και τον παρεμβαίνοντα εξ ημισείας.
Η διάσκεψη έγινε στις 15 Ιανουαρίου, 5 Φεβρουαρίου, 19 Μαρτίου και 20-09-1990, και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση στις 11-01-1991.
Ο Πρόεδρος
Ο Γραμματέας