ΣτΕ 1042/2000
 Περιεχόμενα |  Προηγούμενο |  Επόμενο |
|
Αριθμός 1042/2000
Το Συμβούλιο της Επικρατείας
Τμήμα Ε
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του την 20-10-1999, με την εξής σύνθεση: Κ. Γ. Χαλαζωνίτης, Αντιπρόεδρος, Πρόεδρος του Ε' Τμήματος, Ν. Ρόζος, Αθανάσιος Ράντος, Σύμβουλοι, Δ. Αλεξανδρής, Β. Καμπίτση, Πάρεδροι. Γραμματέας ο Β. Μαντζουράνης.
Δια να δικάσει την από 04-08-1998 αίτηση:
της Ανώνυμης Εταιρείας με την επωνυμία Μεταλλευτική Κοζάνης Ανώνυμη Εταιρεία, που εδρεύει στην Κοζάνη, η οποία παρέστη με τον δικηγόρο Μιχάλη Μαρτσέκη (Αριθμός Μητρώου 3384), που τον διόρισε με πληρεξούσιο,
κατά του Υπουργού Ανάπτυξης, ο οποίος παρέστη με την Β. Δούσκα, Πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.
Με την αίτηση αυτή η αναιρεσείουσα Εταιρεία ζητεί να αναιρεθεί η υπ' αριθμόν 936/1998 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης.
Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως του Εισηγητού, Συμβούλου Αθανάσιου Ράντου.
Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε τον πληρεξούσιο της αναιρεσειούσης Εταιρείας, ο οποίος ανέπτυξε και προφορικά τους προβαλλόμενους λόγους αναιρέσεως και ζήτησε να γίνει δεκτή η αίτηση και την αντιπρόσωπο του Υπουργού, η οποία ζήτησε την απόρριψή της.
Μετά τη δημόσια συνεδρίαση το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη σε αίθουσα του δικαστηρίου,
Είδε τα σχετικά έγγραφα και
σκέφθηκε κατά το νόμο
1. Επειδή, για την άσκηση της κρινομένης αιτήσεως έχουν καταβληθεί τα, κατά νόμο, τέλη και το παράβολο (διπλότυπα εισπράξεως υπ' αριθμούς 0582717, 0582718 έτους 1998 της Δημόσιας Οικονομικής Υπηρεσίας Ενσήμων και Δικαστικών Εισπράξεων Θεσσαλονίκης και ειδικό έντυπο παραβόλου υπ' αριθμόν 494444, σειρά Α').
2. Επειδή, με την αίτηση αυτή, ζητείται παραδεκτώς η αναίρεση της υπ' αριθμόν 936/1998 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, με την οποία έγινε δεκτή έφεση του Δημοσίου, εκπροσωπουμένου από τον Υπουργό Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας (ήδη, Ανάπτυξης), κατά της υπ' αριθμόν 57/1997 αποφάσεως του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Κοζάνης και εξαφανίσθηκε η απόφαση αυτή. Με την ως άνω πρωτόδικη απόφαση, που εκδόθηκε μετά την υπ' αριθμόν 24/1996 προδικαστική απόφαση του αυτού δικαστηρίου, είχε γίνει δεκτή προσφυγή της αναιρεσειούσης εταιρείας και είχε ακυρωθεί η υπ' αριθμόν 25/64/1995 απόφαση της Περιφερειακής Διευθύντριας νομού Φλωρίνης, με την οποία είχε απορριφθεί αίτημα της αναιρεσειούσης για την χορήγηση αδείας μεταλλευτικών ερευνών σε περιοχή του Νομού Φλωρίνης.
3. Επειδή, κατά τα άρθρα 15 και επόμενα του Μεταλλευτικού Κώδικα (νομοθετικό διάταγμα [Ν] 210/1973 (ΦΕΚ 277/Α/1973)), το δικαίωμα κυριότητος επί μεταλλείου (μεταλλειοκτησία) παραχωρείται μετά από μεταλλευτική έρευνα που ενεργείται δυνάμει νομαρχιακής αδείας μεταλλευτικών ερευνών εκδιδομένης κατόπιν σχετικής αιτήσεως ενδιαφερομένου. Στο άρθρο 26 του Κώδικα ορίζεται ότι:
{η αίτησις αδείας μεταλλευτικών ερευνών, αναφερομένη εις χώρο δια τον οποίον ... υφίσταται παραχώρησις μεταλλείων ή προγενεστέρα έγκυρος ... άδεια μεταλλευτικών ερευνών ... είναι αυτοδικαίως άκυρος} (παράγραφος 1) και ότι:
{Επίσης αυτοδικαίως άκυρος είναι η αίτησις αδείας μεταλλευτικών ερευνών επί περιπτώσεων καθ' ας ο εις την αίτηση περιγραφόμενος χώρος συμπίπτει προς μεταλλευτικό χώρο ανήκοντα εις το Δημόσιον} (παράγραφος 5).
Για τις περιπτώσεις αυτές αυτοδίκαιης ακυρότητας αιτήσεως χορηγήσεως αδείας μεταλλευτικών ερευνών ορίζεται στον Κώδικα (άρθρο 27) ότι ο Νομάρχης είναι υποχρεωμένος να εκδώσει σχετική απορριπτική απόφαση. Περαιτέρω, στο άρθρο 143 του Κώδικα προσδιορίζονται τα μεταλλευτικά ορυκτά για τα οποία το Δημόσιο διατηρεί το αποκλειστικό δικαίωμα έρευνας και εκμεταλλεύσεως, ορίζεται δε εν συνεχεία, στην περίπτωση β του άρθρου 146 του Κώδικα, ότι το Δημόσιο εκμεταλλεύεται επίσης:
{τις, καθ' οιονδήποτε τρόπον, εξαιρεθείσας και που έχουν εξαιρεθεί βάσει των εκάστοτε ισχυουσών διατάξεων ως ιδίας αυτού μεταλλευτικές περιοχές.}
Για τις εξαιρούμενες αυτές μεταλλευτικές περιοχές του Δημοσίου ορίζεται, με το άρθρο 151 του Κώδικα, ότι αυτές μπορεί να κηρύσσονται ως ελεύθεροι χώροι με απόφαση του οικείου Υπουργού δημοσιευομένη στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως μόνον εάν αποδεδειγμένως απέβη άκαρπη η άσκηση των δικαιωμάτων του Δημοσίου. Κατά την έννοια των διατάξεων αυτών, δεν επιτρέπεται η χορήγηση αδείας μεταλλευτικών ερευνών για χώρο που έχει χαρακτηρισθεί ως μεταλλευτική περιοχή του Δημοσίου ενόσω ο χαρακτηρισμός αυτός δεν έχει αρθεί με την δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως υπουργικής αποφάσεως για την κήρυξη του χώρου ως ελευθέρου. Αίτηση δε ενδιαφερομένου για την διενέργεια μεταλλευτικών ερευνών σε χώρο ο οποίος έχει χαρακτηρισθεί ως μεταλλευτική περιοχή του Δημοσίου είναι αυτοδικαίως άκυρη και πρέπει, με νομαρχιακή απόφαση, να απορρίπτεται.
4. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, κατά τα εκτιθέμενα στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, η αναιρεσείουσα, με την από 28-03-1994 αίτησή της προς την Νομαρχία Φλωρίνης, εζήτησε την χορήγηση αδείας μεταλλευτικών ερευνών σε συνολική έκταση 9.910,487 στρεμμάτων, στην περιοχή των Κοινοτήτων Σκοπού, Κέλλης και Παπαδιάς Φλωρίνης. Η αίτηση αυτή έγινε δεκτή με την υπ' αριθμόν 25/65/1995 απόφαση της Νομαρχίας Φλωρίνης (ΦΕΚ 128/Β/1995) μόνο ως προς έκταση 708,207 στρεμμάτων, που ήταν διαθέσιμη για μεταλλευτικές έρευνες, απερρίφθη δε κατά τα λοιπά με την επίδικη πράξη που δημοσιεύθηκε στο αυτό ΦΕΚ ως αυτοδικαίως άκυρη για τον λόγο ότι η υπόλοιπη έκταση συνέπιπτε προς μεταλλευτικό χώρο ανήκοντα, κατ' άρθρο 26 παράγραφος 5 του Μεταλλευτικού Κώδικα, στο Δημόσιο. Ειδικότερα, η πράξη αυτή εξεδόθη, κατά τα εκτιθέμενα στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, κατόπιν αλληλογραφίας της Νομαρχίας Φλωρίνης με την Επιθεώρηση Μεταλλείων Βορείου Ελλάδος και διαπιστώσεως από την διοίκηση ότι ο χώρος αυτός αποτελούσε το δημόσιο λιγνιτωρυχείο Μπάνιας το οποίο, δυνάμει του από [ΒΔ] 28-05-1919 βασιλικού διατάγματος (ΦΕΚ 119/Α/1919), είχε εξαιρεθεί υπέρ του Δημοσίου από την, κατά την μεταλλευτική νομοθεσία, παραχώρηση προκειμένου να διενεργηθούν εκεί μεταλλευτικές έρευνες και δοκιμαστική εκμετάλλευση λιγνίτη για λογαριασμό του Κράτους. Προσφυγή της αναιρεσειούσης κατά της απορριπτικής αυτής αποφάσεως, με την οποία προβαλλόταν ανυπαρξία του ως άνω λιγνιτωρυχείου λόγω πλήρους ασάφειας των ορίων του, άλλως μη διατήρηση του σχετικού δικαιώματος του Δημοσίου, έγινε δεκτή με την υπ' αριθμόν 57/1997 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Κοζάνης με την αιτιολογία ότι ναι μεν το δημόσιο λιγνιτωρυχείο Μπάνιας ήταν υπαρκτό και βρισκόταν εντός των ορίων της ελληνικής επικρατείας, το Δημόσιο όμως δεν απέδειξε την υπέρ αυτού διατήρηση της εξαιρέσεως της περιοχής από τις μεταλλευτικές έρευνες.
Το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης, με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφασή του, δέχθηκε την έφεση του Δημοσίου κατά της πρωτόδικης αποφάσεως, την εξαφάνισε, δίκασε την προσφυγή και την απέρριψε. Ειδικότερα, το εφετείο, κατ' εκτίμηση και εγγράφου του Τμήματος Βιομηχανίας της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης Φλωρίνης κατά το οποίο το ανωτέρω δικαίωμα του Δημοσίου διατηρείτο σε ισχύ μέχρι και την 02-02-1995, ημερομηνία εκδόσεως της επίδικης πράξεως, δέχθηκε ότι το δικαίωμα αυτό, που είχε όντως παραφυλαχθεί εγκύρως υπέρ του Δημοσίου, είχε διατηρηθεί μέχρι τον κρίσιμο εν προκειμένω χρόνο. Ισχυρισμό δε της αναιρεσειούσης κατά τον οποίο το ως άνω δικαίωμα είχε πάντως αποσβεστεί λόγω της μη ασκήσεώς του καθ' οιονδήποτε τρόπο επί μακρό χρονικό διάστημα, απέρριψε το δικαστήριο με την σκέψη ότι, κατά νόμο (άρθρο 151 του Μεταλλευτικού Κώδικα), μεταλλευτικές περιοχές που έχουν εξαιρεθεί υπέρ του Δημοσίου από την παραχώρηση μπορεί να κηρυχθούν ελεύθεροι χώροι μόνο μετά τήρηση της κατά την διάταξη αυτή διαδικασίας, η οποία εν προκειμένω δεν ετηρήθη. Η κρίση αυτή του δικαστηρίου που εξέδωσε την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση είναι νόμιμη, δεδομένου ότι, κατά τα εκτεθέντα στην προηγουμένη σκέψη, χώρος που εξαιρέθηκε υπέρ του Δημοσίου από την παραχώρηση δεν μπορεί να παραχωρηθεί για μεταλλευτικές έρευνες παρά μόνον όταν κηρυχθεί ελεύθερος, εφ' όσον συντρέχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις, με την δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως σχετικής υπουργικής αποφάσεως, αίτηση δε για την παραχώρησή του είναι αυτοδικαίως άκυρη. Συνεπώς, ο λόγος αναιρέσεως με τον οποίο προβάλλεται ότι το δικαίωμα του Δημοσίου έχει αποσβεστεί λόγω μη διενέργειας, από του έτους 1919 και εφεξής, μεταλλευτικών ερευνών, πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος εφ' όσον πάντως δεν προβάλλεται ότι ο χώρος είχε κηρυχθεί ελεύθερος με την έκδοση και δημοσίευση σχετικής υπουργικής αποφάσεως.
5. Επειδή, εξ άλλου, ο λόγος αναιρέσεως κατά τον οποίο από κανένα στοιχείο δεν προέκυψε η ύπαρξη και η ακριβής θέση του λιγνιτωρυχείου Μπάνιας πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτος, διότι, όπως διατυπώνεται, με αυτόν αμφισβητείται η ανέλεγκτη κατ' αναίρεση και κατ' εκτίμηση των σχετικών αποδεικτικών στοιχείων εξενεχθείσα αντίθετη κρίση του δικαστηρίου της ουσίας.
6. Επειδή, κατόπιν τούτων, η κρινομένη αίτηση πρέπει να απορριφθεί.
Δια ταύτα
Απορρίπτει την κρινομένη αίτηση.
Διατάσσει την κατάπτωση του παραβόλου.
Επιβάλλει εις βάρος της αναιρεσειούσης την δικαστική δαπάνη του Δημοσίου, η οποία ανέρχεται στο ποσό των 14.000 δραχμών.
Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 27-10-1999
Ο Πρόεδρος του Ε' Τμήματος
Ο Γραμματέας