|
Η αληθής έννοια του νόμου [Ν] 3956/1959 είναι ότι ο κατά τις διατάξεις αυτού καταρτιζόμενος συμβιβασμός, δύναται, εν περιπτώσει μη τηρήσεως (παραβιάσεως) των όρων αυτού, διαπιστουμένης προηγουμένως υπό του εν άρθρο 1 του Νόμου τούτου Συμβουλίου να ανατραπεί αιτήσει ενδιαφερομένων πιστωτών, μόνον δι' αποφάσεως του Συμβουλίου τούτου, δημοσιευομένης εις την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Εν περιπτώσει ανατροπής του συμβιβασμού, οι οφειλέτες δεν επανέρχονται αυτοδικαίως εις την κατάστασιν αναγκαστικής διαχειρίσεως εις ην τελούσαν προ του συμβιβασμού.
Η παρούσα διάταξις, ως ερμηνευτική, περιλαμβάνεται εξ υπαρχής εν τω συμβιβασμό, τυχόν δε αντίθετες διατάξεις περιληφθείσες σε αυτό θεωρούνται ως μηδέποτε γραμμένες.
Το Συμβούλιον, εφ' όσον έχει απαραιτήτως καταβληθεί τουλάχιστον το 1/5 εκ της αναλογούσης εις την ληξιπρόθεσμη τοκοχρεολυτική ή απλών τόκων δόση ποσού, δύναται μετ' εκτίμησιν των ειδικών συνθηκών της επιχειρήσεως και του συμφέροντος των πιστωτών, να χορηγεί ανάλογη προθεσμία, ήτις δεν δύναται να είναι ανωτέρα της διετίας, προς εξόφληση μέρους ή ολοκλήρου του υπολοίπου της δόσεως, πάντως εντός του αριθμού των δόσεων που θα καθορισθούν. Εις εξαιρετικές περιπτώσεις το Συμβούλιον, εκτιμάει την βιωσιμότητα της επιχειρήσεως και το συμφέρον των πιστωτών δύναται να μειώνει το ως άνω καταβλητέο τμήμα της δόσεως μέχρι το πολύ του ημίσεος.
Δια την αντιμετώπισιν των δαπανών εφαρμογής του νόμου [Ν] 3956/1959 και του παρόντος οι οφειλέτες, εκ των υπ' αυτών καταβαλλομένων εις τους πιστωτές ποσών, κατ' εφαρμογήν των περί συμβιβασμού αποφάσεων, παρακρατούν εν τέταρτον τοις εκατόν, βαρύνον ως παράβολον τους πιστωτές, όπερ κατατίθεται εις την Τράπεζαν της Ελλάδος. Εν περιπτώσει μη παρακρατήσεως του άνω ποσοστού εκ μέρους των οφειλετών υποχρέωσιν προς κατάθεση υπέχουν και οι πιστωτές.
Εν παραλείψει των υπόχρεων προς καταβολή του παραβόλου, τούτο βεβαιώνεται ως δημόσιον έσοδον και εισπράττεται κατά τις διατάξεις του Νόμου περί εισπράξεως Δημοσίων Εσόδων.