|
1. Προσωπικές εγγυήσεις, που έχουν δοθεί υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου από την έναρξη ισχύος του νόμου [Ν] 1386/1983 και εντεύθεν για την εξασφάλιση απαιτήσεων του Ελληνικού Δημοσίου από δασμούς και φόρους κατά εταιριών που υπήχθησαν οποτεδήποτε στον ως άνω νόμο και ενδεχόμενα και στους νόμους 1892/1990 και [Ν] 2000/1991, θεωρούνται ότι ουδέποτε δόθηκαν και οι εγγυητές απαλλάσσονται από την υποχρέωση καταβολής των οφειλών που εγγυήθηκαν, εφόσον οι εγγυήσεις αυτές έχουν δοθεί προσωπικά από μέλη των διοικητικών συμβουλίων αυτών των εταιριών, τα οποία έχουν εκλεγεί ή διορισθεί σε αυτά τα διοικητικά συμβούλια με πρόταση τράπεζας του δημόσιου τομέα ή θυγατρικής της επιχείρησης και εφόσον η εν λόγω τράπεζα ή η θυγατρική της επιχείρηση είναι ο κύριος δανειοδότης της πρωτοφειλέτιδας εταιρίας. Ενδεχόμενα η οικονομική επιβάρυνση από την εφαρμογή της παρούσας ρύθμισης βαρύνει την τράπεζα ή τη θυγατρική της επιχείρηση, που είναι ο κύριος δανειοδότης της πρωτοφειλέτιδας.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η παράγραφος 1 τίθεται όπως τροποποιήθηκε με το άρθρου 13 του νόμου [Ν] 2593/1998 (ΦΕΚ 59/Α/1998). |
2. Επίσης προσωπικές εγγυήσεις, που έχουν δοθεί υπέρ του Ελληνικού Οργανισμού Μικρών-Μεσαίων Επιχειρήσεων και Χειροτεχνίας για τη χορήγηση από αυτόν βιοτεχνικών δανείων ή εγγυητικών επιστολών σε συνεταιρισμούς μικρομεσαίων επιχειρήσεων, θεωρούνται ότι ουδέποτε δόθηκαν και οι εγγυητές απαλλάσσονται από την υποχρέωση καταβολής των οφειλών που εγγυήθηκαν, εφόσον οι εγγυήσεις αυτές έχουν δοθεί από πρόσωπα που ήσαν μέλη των δανειοδοτηθέντων συνεταιρισμών την περίοδο χορήγησης των δανείων ή των εγγυητικών επιστολών. Ενδεχόμενη οικονομική επιβάρυνση από την εφαρμογή της παρούσας ρύθμισης βαρύνει το Δημόσιο.