|
1. Στο άρθρο 15 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας καταργείται η περίπτωση με τον αριθμό 14.
2. Το άρθρο 17 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας αντικαθίσταται ως εξής:
{Άρθρο 17
Στην αρμοδιότητα των μονομελών πρωτοδικείων υπάγονται πάντοτε: 1) οι διαφορές που αναφέρονται στο άρθρο 681Β, καθώς και εκείνες που αφορούν τη ρύθμιση της οικογενειακής στέγης και την κατανομή των κινητών μεταξύ των συζύγων σε περίπτωση διακοπής της συμβίωσης, 2) οι διαφορές ανάμεσα στους ιδιοκτήτες ορόφων ή διαμερισμάτων από τη σχέση της οροφοκτησίας, καθώς και οι διαφορές ανάμεσα στους διαχειριστές ιδιοκτησίας κατ' ορόφους και στους ιδιοκτήτες ορόφων και διαμερισμάτων και 3) οι διαφορές που αφορούν την ακύρωση αποφάσεων της γενικής συνέλευσης σωματείων ή συνεταιρισμών.}
3. Μετά το άρθρο 93 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας προστίθεται άρθρο 93Α, που έχει ως εξής:
{Άρθρο 93Α
1. Η πρόσθετη παρέμβαση, η προσεπίκληση και η ανακοίνωση δίκης προσδιορίζονται να συζητηθούν υποχρεωτικά την ίδια δικάσιμο με την κύρια υπόθεση.
2. Με ποινή απαραδέκτου μη πρόσθετη παρέμβαση επιδίδεται σε όλους τους διαδίκους δέκα (10) ημέρες πριν από τη συζήτηση, ενώ η προσεπίκληση και η ανακοίνωση δίκης επιδίδονται στον τρίτο είκοσι (20) ημέρες πριν από τη συζήτηση.
3. Αν ο τρίτος διαμένει στο εξωτερικό ή είναι άγνωστης διαμονής η προθεσμία επίδοσης της προσεπίκλησης είναι εξήντα (60) ημέρες, ενώ της ανακοίνωσης είναι σαράντα (40) ημέρες. Στην τελευταία περίπτωση η συζήτηση της κύριας υπόθεσης γίνεται υποχρεωτικά στην ίδια δικάσιμο της προσεπίκλησης.}
4. Το άρθρο 143 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας αντικαθίσταται ως εξής:
{Η προβλεπόμενη στο άρθρο 341 παράγραφος 3 τελευταίο εδάφιο παράταση της προθεσμίας των αποδείξεων χορηγείται από τον εισηγητή ή από δικαστήριο, ύστερα από αίτηση διαδίκου.}
5. Στο άρθρο 260 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας προστίθεται δεύτερη παράγραφος, που έχει ως εξής:
{2. Η για οποιονδήποτε λόγο ματαίωση της συζήτησης της υπόθεσης δεν αποτελεί διαδικαστική πράξη του δικαστηρίου ή των διαδίκων.}
6. Μετά το άρθρο 270 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας προστίθεται άρθρο 270Α που έχει ως εξής:
{Άρθρο 270Α
Ενώπιον των πολυμελών πρωτοδικείων, που δικάζουν σε πρώτο βαθμό μετά την περάτωση των αποδείξεων, ο εισηγητής ορίζει αυτεπαγγέλτως με πράξη του, που ανακοινώνεται προφορικά και επέχει θέση κλήτευσης όλων των διαδίκων και αυτών που δεν παρίστανται και καταχωρίζεται στα πρακτικά, δικάσιμο για τη μετ' απόδειξη συζήτηση της υπόθεσης ενώπιον του πολυμελούς πρωτοδικείου. Η δικάσιμος αυτή δεν μπορεί να απέχει περισσότερο από τρεις μήνες από την ημερομηνία της περάτωσης των αποδείξεων. Σε περίπτωση ματαίωσης της ορισθείσας από τον εισηγητή δικασίμου για την μετ' απόδειξη συζήτηση της υπόθεσης νέα δικάσιμος ορίζεται ύστερα από αίτηση οποιουδήποτε των διαδίκων.}
7. Η παράγραφος 2 του άρθρου 270 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας έχει εφαρμογή και στις δίκες που διεξάγονται κατά την ειδική διαδικασία των αναγκαστικών απαλλοτριώσεων.
8. Η παράγραφος 2 του άρθρου 283 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας αντικαθίσταται ως εξής:
{2. οι παρεμπίπτουσες αγωγές μπορούν να ασκηθούν σε κάθε στάση της δίκης και κατ' έφεση, πρέπει όμως να επιδίδονται στον εναγόμενο, με ποινή απαραδέκτου, δέκα (10) ημέρες πριν από την επόμενη διαδικαστικής πράξη του δικαστηρίου, εκτός αν περιέχουν αυτοτελή αίτηση, οπότε πρέπει να ασκηθούν και να επιδοθούν στον εναγόμενο με ποινή απαραδέκτου, δέκα (10) ημέρες πριν από την πρώτη συζήτηση της κύριας υπόθεσης.}
9. Στο άρθρο 341 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας επέρχονται οι ακόλουθες τροποποιήσεις:
α. Τα δύο τελευταία εδάφια της παραγράφου 1 αντικαθίστανται ως εξής:
{Στις λοιπές περιπτώσεις το δικαστήριο εκδίδει απόφαση, με την οποία τάσσει αποδείξεις.}
β. Οι παράγραφο 2 και 3 αντικαθίστανται ως εξής:
{2. Η απόφαση που προβλέπεται στην προηγούμενη παράγραφο αναφέρει το δικαστήριο στην προηγούμενη παράγραφο αναφέρει το δικαστήριο που την εκδίδει, τη σύνθεσή του, τα ονοματεπώνυμα των διαδίκων και των τυχόν εκπροσώπων τους, καθώς και τα ονοματεπώνυμα των δικαστικών πληρεξουσίων τους και, αφού κρίνει επί του παραδεκτού και νόμω βάσιμου των υποβαλλομένων από τους διαδίκους αιτήσεων, ορίζει:
α) το θέμα της απόδειξης, που περιέχει ουσιώδεις πραγματικούς ισχυρισμούς, οι οποίοι αμφισβητούνται και δεν έχουν αποδειχθεί,
β) το διάδικο, ο οποίος φέρει το βάρος της απόδειξης και τα αποδεικτικά μέσα, με τα οποία θα γίνει αυτή,
γ) τον τόπο και την αρχή ενώπιον της οποίας θα γίνει η διεξαγωγή,
δ) τη δικάσιμο, κατά την οποία θα διεξαχθούν οι αποδείξεις και
ε) την προθεσμία διεξαγωγής των αποδείξεων.
3. Η απόδειξη διεξάγεται ενώπιον του δικαστηρίου και επί πολυμελούς δικαστηρίου ενώπιον μέλους του, που ορίζεται ως εισηγητής, και γίνεται πάντοτε στο ακροατήριο κατά τη δικάσιμο, η οποία έχει ορισθεί με την απόφαση περί αποδείξεων. Η διεξαγωγή των αποδείξεων ολοκληρώνεται σε μια δικάσιμο, κατά την οποία προσάγονται από τους διαδίκους όλα τα αποδεικτικά τους μέσα. Αν ο χρόνος δεν επαρκεί, επιτρέπεται μια μόνο διακοπή για άλλη ημέρα και ώρα, με προφορική ανακοίνωση, που καταχωρίζεται στα πρακτικά και επέχει θέση κλήτευσης όλων των διαδίκων και εκείνων που δεν παρίστανται. Η προθεσμία διεξαγωγής των αποδείξεων ορίζεται κατ' ανώτατο όριο σε εννέα μήνες. Αν η απόδειξη πρόκειται να διεξαχθεί στο εξωτερικό, έστω και κατά ένα μέρος, η προθεσμία αυτή ορίζεται κατά ανώτατο όριο σε δώδεκα μήνες. Και στις δύο περιπτώσεις η προθεσμία διεξαγωγής των αποδείξεων μπορεί να παραταθεί μια μόνο φορά για τρεις ακόμα μήνες.}
γ. Στην παράγραφο 6 τα δύο τελευταία εδάφια αντικαθίστανται ως εξής:
{Η απόφαση αυτή γνωστοποιείται από τον εισηγητή κατά τη διάρκεια της αποδεικτικής διαδικασίας, οπότε γίνεται σχετική μνεία στα πρακτικά.}
δ. Όπου σε άλλες διατάξεις του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας γίνεται λόγος για πράξη δικαστηρίου που αναφέρεται στη διεξαγωγή των αποδείξεων, αντικαθίσταται με τη λέξη απόφαση.
10. Τα εδάφια β' και γ' του άρθρου 396 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας αντικαθίστανται ως ακολούθως:
{Ο αριθμός των μαρτύρων δεν μπορεί να υπερβαίνει τους δύο για κάθε πλευρά. Σε εντελώς εξαιρετικές περιπτώσεις, οι οποίες πρέπει να αιτιολογούνται ειδικώς στην απόφαση του, το δικαστήριο μπορεί να ορίσει τρεις μάρτυρες για κάθε πλευρά. Στις περιπτώσεις ομοδικίας μπορεί να ορίζεται ένας μάρτυρας για κάθε ομόδικο, εφόσον τούτο κρίνεται αναγκαίο.}
11. Η παράγραφος 1 του άρθρου 406 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας αντικαθίσταται ως εξής:
{1. Η εξέταση των μαρτύρων γίνεται ενώπιον του δικαστηρίου και επί πολυμελών δικαστηρίων ενώπιον του εισηγητή, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 341 παράγραφος 3. Η εξέταση των μαρτύρων γίνεται πάντοτε στο ακροατήριο επί μονομελών δικαστηρίων κατά τη συζήτηση της υπόθεσης και επί πολυμελών δικαστηρίων κατά τη δικάσιμο, η οποία έχει ορισθεί με την απόφαση των αποδείξεων.}