Άρθρο 2

Αξιώσεις δήμων και Μοναστηριών περί της ιδιοκτησίας δάσους, θεμελιούμενες μόνον εις πολυχρόνιο και αδιάλειπτο δικαίωμα ελευθέρας ξυλεύσεως, προερχόμενον από την ανέκαθεν αμελημένη διοίκηση των δασών και επομένως μη στηριζόμενες εις νόμιμα έγγραφα, που χαρακτηρίζουν ρητώς την ιδιοκτησία του δάσους, δεν μπορούν να αναγνωρισθούν, ούτε μπορούν τα δι' ισχυριζόμενα αυτά δικαιώματα να γεννούν παραδεκτά ως τίτλος ιδιοκτησίας, μάλιστα θεωρούνται τα δάση αυτά αναντιρρήτως ως δημόσια.

Αλλά εάν υπήρχαν έγγραφα που να αποδεικνύουν τωόντι την ιδιοκτησία ενός τοιούτου δάσους και χάθηκαν εκ περιστάσεως, τότε μπορεί να φέρει εν τω μέσω την περί τούτου απόδειξη ο απαιτών αυτό δήμος, ή το Μοναστήρι, αλλά μόνον κατά το άρθρο 390 της Πολιτικής Δικονομίας.