Συνδεθείτε στην Υπηρεσία Νομοσκόπιο Είσοδος στην υπηρεσία Νομοσκόπιο.     Χρήστης Κωδικός   Υπενθύμιση στοιχείων λογαριασμού       Νέοι χρήστες Εάν είστε νέος χρήστης, θα πρέπει να δημιουργήσετε ένα ΔΩΡΕΑΝ λογαριασμό προκειμένου να φύγει το παράθυρο αυτό και να αποκτήσετε πλήρη πρόσβαση στην υπηρεσία Νομοσκόπιο. Δημιουργία νέου λογαριασμού

Αριθμός 981 / 2007

 

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

 

Γ' Πολιτικό Τμήμα

 

 

Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Βασίλειο Νικόπουλο, Αντιπρόεδρο, Γεώργιο Καπερώνη, Σταύρο Γαβαλά, Ιωάννη Ιωαννίδη και Μίμη Γραμματικούδη, Αρεοπαγίτες.

 

Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του, στις 21-03-2007, με την παρουσία και της γραμματέως Φωτεινής Σαμέλη, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:

 

Του αναιρεσείοντος: __________, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Νικόλαο Καβελάρα.

 

Των αναιρεσίβλητων: 1. __________ και 2. __________, κατοίκων Κερκύρας που εκπροσωπήθηκαν από τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους Παναγιώτη Παλούκη με δήλωση του άρθρου 242 παράγραφος 2 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας.

 

Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 05-10-1999 αγωγή των ήδη αναιρεσίβλητων, που κατατέθηκε στο Ειρηνοδικείο Κέρκυρας. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 191/2001 μη οριστική, 61/2003 οριστική του ίδιου Δικαστηρίου και 242/2004 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Κέρκυρας. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητά ο αναιρεσείων με την από 15-03-2005 αίτησή του και με τους από 14-02-2007 προσθέτους λόγους. Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο εισηγητής Αρεοπαγίτης Σταύρος Γαβαλάς ανάγνωσε την από 07-03-2007 έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της κρινόμενης αίτησης αναίρεσης. Ο πληρεξούσιος του αναιρεσείοντος ζήτησε την παραδοχή της αίτησης και την καταδίκη του αντιδίκου μέρους στη δικαστική δαπάνη.

 

Σκέφτηκε σύμφωνα με το νόμο

 

Επειδή, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 2 παράγραφος 1 του νομοθετικού διατάγματος 690/1948, η οποία είχε καταργηθεί με το άρθρο 3 παράγραφος 1 του αναγκαστικού νόμου 625/1968, αλλά επαναφέρθηκε σε ισχύ με το άρθρο 6 του νόμου 651/1977 (άρθρο 417 παράγραφος 1 του από 14-07-1999 προεδρικού διατάγματος Κώδικας βασικής πολεοδομικής νομοθεσίας), απαγορεύεται η μεταβίβαση της κυριότητας οικοπέδων που συνεπάγεται τη δημιουργία μη άρτιων οικοπέδων είτε κατά το ελάχιστο εμβαδόν, είτε κατά το ελάχιστο πρόσωπο είτε κατά το βάθος, ενώ σύμφωνα με την παράγραφο 3 του ίδιου άρθρου (παράγραφος 4 του άρθρου 417 του από 14-07-1999 προεδρικού διατάγματος) κάθε δικαιοπραξία εν ζωή ή αιτία θανάτου που έχει αντικείμενο μεταβίβαση κυριότητας που απαγορεύεται από την προηγούμενη παράγραφο είναι αυτοδικαίως και εξ υπαρχής απολύτως άκυρη. Κατά την αληθινή έννοια των διατάξεων αυτών, απαγορεύεται και είναι απολύτως άκυρη η δικαιοπραξία με την οποία γίνεται μεταβίβαση της κυριότητας οικοπέδου, εξαιτίας της οποία δημιουργούνται μη άρτια οικόπεδα.

 

Συνεπώς δεν απαγορεύεται και δεν είναι άκυρη η δικαιοπραξία με την οποία μεταβιβάζεται οικόπεδο το οποίο είναι ήδη μη άρτιο, ούτε αποκλείεται η απόκτηση κυριότητας σε τμήμα οικοπέδου με έκτακτη χρησικτησία, έστω και αν αυτή συνεπάγεται τη δημιουργία οικοπέδου μη αρτίου (ΑΠ 894/2001, ΑΠ 1754/1999).

 

Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την επισκόπηση του προσκομιζόμενου αντιγράφου της προσβαλλόμενης απόφασης, με αυτήν το Πολυμελές Πρωτοδικείο δέχτηκε, μετά από εκτίμηση των αποδείξεων, ότι αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά:

 

Με το __________ συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Κέρκυρας Γεωργίου Ζωχιού, που μεταγράφηκε νόμιμα, ο __________ πώλησε και μεταβίβασε στους ενάγοντες (ήδη αναιρεσίβλητους), κατά το 1/2 αδιαιρέτως στον καθένα, το περιγραφόμενο σε αυτήν ακίνητο, εμβαδού, κατά το εν λόγω συμβόλαιο, 620.65 m2, για τμήμα του οποίου, που κατέλαβε ο εναγόμενος, ασκήθηκε η αναγνωριστική της κυριότητας αυτού αγωγή των αναιρεσιβλήτων.

 

Δέχτηκε επίσης το Πολυμελές Πρωτοδικείο ότι στην κυριότητα του δικαιοπαρόχου των αναιρεσιβλήτων __________, το ακίνητο αυτό είχε περιέλθει με έκτακτη χρησικτησία, με την άσκηση νομής σε αυτό για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από είκοσι χρόνια, από το έτος 1970, αφότου του το παραχώρησε ατύπως ο πατέρας του.

 

Με βάση τις παραδοχές αυτές, το Πολυμελές Πρωτοδικείο έκρινε ότι με το ανωτέρω πωλητήριο και μεταβιβαστικό συμβόλαιο οι ενάγοντες απέκτησαν την κυριότητα του ανωτέρω ακινήτου και απέρριψε ως αβάσιμο των ισχυρισμό του εναγομένου και ήδη αναιρεσείοντος, ότι η εν λόγω μεταβίβαση, η οποία αφορούσε μη άρτιο οικόπεδο, ήταν άκυρη.

 

Με την κρίση του αυτή το Εφετείο ορθώς ερμήνευσε και εφάρμοσε τις ουσιαστικού δικαίου διατάξεις που προαναφέρθηκαν, καθώς και εκείνη του άρθρου 174 του Αστικού Κώδικα, αφού δέχτηκε ότι με τη μεταβίβαση προς τους αναιρεσίβλητους δεν έγινε κατάτμηση μεγαλύτερου οικοπέδου, ώστε να προκύψει από αυτήν η δημιουργία μη άρτιου οικοπέδου, η δε κυριότητα του ακινήτου αυτού, ως αυτοτελούς ακινήτου και όχι ως τμήματος μεγαλυτέρου οικοπέδου, αποκτήθηκε από το δικαιοπάροχο των αναιρεσιβλήτων με έκτακτη χρησικτησία, μετά από άτυπη παραχώρησή του σε αυτόν εκ μέρους του πατέρα του, δηλαδή με πρωτότυπο τρόπο, ο οποίος δεν αποκλείεται, έστω και αν αυτός συνεπάγεται τη δημιουργία μη άρτιου οικοπέδου. Επομένως, είναι απορριπτέος, ως αβάσιμος, ο μοναδικός λόγος του κυρίου δικογράφου της κρινόμενης αίτησης αναίρεσης, με τον οποίο ο αναιρεσείων προβάλλει κατά της προσβαλλόμενης απόφασης αιτιάσεις από το άρθρο 560 αριθμός 1 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, ισχυριζόμενος ότι το Πολυμελές Πρωτοδικείο παραβίασε τις ουσιαστικού δικαίου διατάξεις των άρθρων 2 παράγραφοι 1 και 3 του νομοθετικού διατάγματος 690/1948 και 174 του Αστικού Κώδικα.

 

Επειδή, σύμφωνα με το άρθρο 560 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, κατά των αποφάσεων των ειρηνοδικείων, καθώς και των αποφάσεων των πρωτοδικείων που εκδίδονται σε εφέσεις κατά αποφάσεων των ειρηνοδικείων, επιτρέπεται αναίρεση μόνο για τους περιοριστικά αναφερόμενους σε αυτό τέσσερις λόγους, στους οποίους δεν περιλαμβάνονται και λόγοι αντίστοιχοι με εκείνοι που προβλέπονται στο άρθρο 559 αριθμός 11 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, που αφορούν τη λήψη υπόψη αποδεικτικών μέσων τα οποία ο νόμος δεν επιτρέπει, την παρά το νόμο λήψη υπόψη αποδείξεων που δεν προσκομίσθηκαν και τη μη λήψη υπόψη αποδεικτικών μέσων που οι διάδικοι επικαλέσθηκαν και προσκόμισαν. Ο περιορισμός αυτός των λόγων αναίρεσης, με κριτήριο την υλική αρμοδιότητα και τη βάσει αυτής υπαγωγή της διαφοράς σε ορισμένη κατηγορία δικαστηρίων, αποβλέπει στην ταχύτερη επίλυση των υπαγόμενων στα ειρηνοδικεία και, κατ' αρχήν, μικρής σχετικά σημασίας, διαφορών. Ο σκοπός αυτός εξυπηρετεί το γενικό συμφέρον, το οποίο υπαγορεύει, ιδίως σε διαφορές απλές ή μικρής ουσιαστικής σημασίας, την σε σύντομο χρόνο παροχή έννομης προστασίας, αφού η διαιώνιση του δικαστικού αγώνα σε αυτού του είδους τις διαφορές ενδέχεται να καθιστά ασύμφορη την προσφυγή στα δικαστήρια προς ικανοποίηση των σχετικών αξιώσεων και έτσι να καθιστά αναποτελεσματική την παρεχόμενη δικαστική προστασία.

 

Συνεπώς η ρύθμιση αυτή, λόγω του σκοπού που εξυπηρετεί, δεν αντίκειται στα άρθρα 4 παράγραφος 1, 8 εδάφιο α', 20 παράγραφος 1 και 93 παράγραφος 3 του Συντάγματος, με τις οποίες καθιερώνεται η ισότητα των Ελλήνων ενώπιον του νόμου, απαγορεύεται η στέρηση του φυσικού δικαστή, κατοχυρώνεται το δικαίωμα παροχής έννομης προστασίας από τα δικαστήρια και επιβάλλεται η ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολόγηση των δικαστικών αποφάσεων. Επίσης δεν αντίκειται ούτε στο άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (κυρώθηκε με το νομοθετικό διάταγμα [Ν] 53/1974) ή το άρθρο 14 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (κυρώθηκε με το νόμο [Ν] 2462/1997), που κατοχυρώνουν το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, δεδομένου μάλιστα ότι οι διατάξεις αυτές δεν απαγορεύουν ακόμη και τον πλήρη αποκλεισμό της δυνατότητας άσκησης αναίρεσης (ΑΠ 1008/2002). Επομένως, είναι απορριπτέος ως απαράδεκτος ο μοναδικός πρόσθετος λόγος αναίρεσης, με τον οποίο ο αναιρεσείων προβάλλει την αιτίαση ότι το Πολυμελές Πρωτοδικείο Κέρκυρας, που δίκασε ως δευτεροβάθμιο δικαστήριο, σε έφεση κατά απόφασης του Ειρηνοδικείου Κέρκυρας, δεν έλαβε υπόψη τα αναφερόμενα με το λόγο αυτό έγγραφα, που αυτός επικαλέσθηκε και προσκόμισε.

 

Για τους λόγους αυτούς

 

Απορρίπτει την από 15-03-2005 αίτηση του __________ για αναίρεση της 242/2004 απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Κέρκυρας, καθώς και τον πρόσθετο λόγο αναίρεσης που ασκήθηκε με το από 14-02-2007 δικόγραφο.- Και

 

Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στη δικαστική δαπάνη των αναιρεσιβλήτων, την οποία ορίζει στο ποσό των 1.170 €.-

Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα, στις 02-05-2007 και δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 03-05-2007.